Annem, Saçları ve Kalbim

Sen şiir okumaya başlıyorsun dünya yıkılıyor,

Acelesi yokmuş gibi kuşların daha yavaş kanatları..

Belki de havada asılı duruyorlar iplerine bulutların

Kim bilir ?

Hasret bir yara değil bir yangındır sevgilim

Keşke bir çeşme olsa dayasam ağzımı sen aklıma gelince

Bir yağmur yağsa yahut.. içimin yangını sönse..

Kadın dediğin kibrit kutusundan evler yapar derdi annem

Yatağın cennet olacaksa çiçeklerinde onun eli nevresimlerin

Cehennem uykular uyursan ateşi yakan eller yine o.

Üç buğdayla üç ay geçer, hem iyi doyarsın, hem eksiği olmaz sofranın

Sonra, merak etmiş bulunurdum -

“anne” derdim “peki ya adam dediğin”

Annem alnını dayayıp ocağın yanındaki duvara

Önce babasını düşünürdü

- kolunu kanadını kırdığı günleri babasının

Sonra babamı düşünürdü

- kolunu kanadını kırdığı günleri babamın..

Sen şiir okuyorsun dünya yıkılıyor

Yenisini kuruyor şefkatli iki el…

Sen şiir okuyorsun,

herkes,

her şey..

iyileşiyor..

Annem, saçları ve benim kırılmış kalbim.

Okumaya Devam Et ↬

YOKSUN

Senden sonrası muazzam bir kara delik.

Bu günler de geçer biliyorsun, ne geçmedi ki.

Yıllarım bile utanıyor artık yüzümün karşısında

Ne çok ağladım ne çok güldüm, hep aynı yere vardım.

Dünyanın geri kalmış tüm toprak parçalarına çiçekler ekiyorsun

Tüm dünya buna karşı üstelik, çok savaşıyor, çok yeniliyor!

Ama hep sen kazanıyorsun, hepimize karşı.

Şiir senin ellerinden sonra şiir oluyor,

Bazı şarkıları sen söylemesen biraz eksik.

Üzülsen siyah kurdele yağıyor gökten, hepimiz için yas

Sevinsen zafer bayraklarını çekiyoruz içimizin göklerine

Adın, adın gibi bembeyaz bir güne uyanıyoruz.

Sen yoksun.

Sana rastlayan kim şair değildir artık,

Adını bir kez söylediyse yeter.

Yüzüne bakmış hiç kimse görmedim diyemez

Dünyanın güzelliklerini.

Kış olsa dahi

Kiraz çiçekleri açıyor nefes aldığın şehirlerde.

Geçtiğin yolların asfaltlarından yükseliyor

O keyifli eski zaman şarkıları.

Tamam diyorum, şuraya basmış geçerken

Toprak orada kendinden utanıyor çünkü

Çünkü otuz altı numara bir çiçek bahçesi orası.

Sen,

Yoksun.

Okumaya Devam Et ↬

Cehennem Zihnimde

Evren kadar eski bir yarayım,

Dünya uçsuz bucaksız bir boşluktu

Ve ben 20 yıldır düşüyorum.

Girmediğim savaşları bile kaybettim artık

Her papatyanın ömrü kokusu kadar.

Annem beni pamuklara sarıp büyüttü,

Şimdiyse çiçekli balkonlarda bekliyorum güzel şeyler olmasını.

Göğsünde doğum lekesi olmak isterdim

Eve döneyim ki sakince delireyim, dünyanda bir yer bul bana.

Doğduğum günden beri aynı semtteyim

Evimde yersiz yurtsuz sokaklar doğuyor,

Yaşamak en çok Ankara'da hissediliyor.

Gözlerimi kapattığım gibi olsa her şey;

Bataklığa bakıp okyanus görmek elbet mümkündür.

Sen, anatomin el verdiği kadar yaralısın.

Güzel bir şeysin sen, acıya razı gelmek gibi

Hep söylenen şarkının, hep unutulan nakaratısın.

Hayata ilk cümlemi kurdum, tüm insanlık bana sağır oldu.

Sesinde yeni bir dil duyuyorum.

Sen, dünyada hayat olmadığının en mükemmel kanıtısın

Yüzün, yeryüzündeki tek detay.

Evin varken yalnızlıktan korkman,

En beter yalnızlık değil mi?

Ne yapacağım bu kimsesizlikle bilmiyorum,

Sabredenleri gül bahçesiyle karşılayacak ölüm.

Babama benzeyen adamları daima lanetli gördüm,

Kaderimi yenemiyorum, affet.

Senin pencerenden bir an olsun ayrılmadım

Ama sen evi terk edeli çok oldu;

Bunun günahını bana yazma.

Kalemim ve ben, çok yıprandık

Dünyadaki tek güzellik olmam ne kadar doğru?

Anneme birinci yaşımda,

Bu dünyaya ayak uyduramam demiştim

Acının kökü benim toprağımda.

Çiçeklere su vermekle eskiyor çocukluğum.

Sarıldıkça yaralar tekrar açılır

Kızımın adını bile bilmiyorsun,

Sanki seni hiç uğurlayamamışım gibi.

İki elimi açıp,

Önce sana sonra anneme dua ediyorum

Allah'ım sana çıkan yollara çiçekler ser.

İçimde yer gök inliyor bangır bangır

Oysa bir kağıt parçası bile oynamıyor yerinden

Kırık dökük bir kentten, kalbimden geliyorum.

Mutluluğum, dünyanın felaketi olacak.

Zihnim benim cehennemimdir.

İlk sigaramı yakarken Allah'tan deli gibi korkmuştum,

Beklenmedik bir mutluluk anıydı kalbimi durduran.

Tarih kitaplarında yazmaz insanlığın kendiyle savaşı

Yarın olsa tüm acılar çare bulacaktı belki

Güneşin canı cehenneme.

Okumaya Devam Et ↬

ZAYIF KARNIM

  Zayıf karnın nedir? Benimki ciddi bir insan oluşum. Çocukken aile büyüklerime bir şey sorduğumda ve onlar beni kinayeyle yanıtladığında ben o inceyi sezemez, gerçek zanneder, o gerçeğimle de uzun yıllar geçirebilirdim. O yüzden adım saf'a çıkmıştı. Gerçeği kahkahalarla yüzüme fırlattıklarındaysa neden zıttın kastedilerek yanıtlandığımı kavrayamazdım.

  Hayal gücüm bukle bukledir. Kıvrıldıkça yeni bir dalgaya saparım; fakat o güç benim kendi alemimdir. Orada bu dünyadan kimse olmaz. Bu dünyaya döndüğümde de aksine düzleşirim. Genellikle bana çarparlar. Ya ben kırılırım ya onlar.

  Hayalci tarafım dalgın ve kırılgandır. Gerçekçi tarafım ciddi ve mesafeli. O ikincisini sosyal maske olarak da kullanırım.

  O birkaç alay bende bir şeyleri yerinden oynattı. Her şeyden şüphe etmeye, hiçbir şeyden tatmin olmamaya başladım. Sıradan birisi buna “memnuniyetsizlik” teşhisi koyabilir. Aksine bu, şüphenin açtığı yolu merakla pekiştirmenin alametidir. Daha açık bir izahla, farz edin ki bir şeyi arıyorsunuz ve neyi aradığınızı bilmiyorsunuz. Önceleri “aramam mı gerekiyor aramamam mı?” olan şüphe, yerini “aramıyorsam aramıyorumdur. ama arıyorsam neyi arıyorumdur?” merakına devreder. Ve o büyük cevabı alana değin tatmin, beklenmemesi gereken bir Godot'dur.

  Böyle oluşmadım; ama böyle şekillendim. Bana göre her şey bir mesele, üzerine düşünülmesi, konuşulması gereken düğüm halini aldı. Kafamdakilerle yaşar dururken kolayca gülemiyorum. Boş veremiyorum. Vakit öldüremiyorum. Uyuyamıyorum, ötesi mi var?

Mutsuz, kaygılı, hüzünlü… değilim.
Ciddiyim ben. En yaygın duygum bu.

Nasılsın? Ciddiyim. 
“Dokunacağım bu dünyaya” ciddisi.
İki halimin sentezi bu oluyor işte.
Öyle de manyak.

Okumaya Devam Et ↬

Hayal Metre

İleri zamanların geri anlarında elde avuçta artan son umutlarını toplayıp terk etti yarınlar.

Yüksek tutulan beklentilerin alçak kentlerde verdiği molalara bozulan simanın en bozucu, en çekilmez halinin artık mimiklerindeki birinci haliyiz aslında biz.

Evet, biz, yani yaşanmaz hayata umut enjekte eden amorti zihinler.

Bozuk bir sürecin alışagelmişin dışındaki bütün emek verdiğimiz, uğraş biçtiğimiz bütün oluşumlarımız yüreğimize serpilen damlacıklarla.

Eşi benzeri olmayan bütün timsallerin en parmak basılası, kafa yorulası konusu aslında hayaller.

Kiminin yaşama bağlanma, kiminin can, kiminin kırılma, kiminin dönüm noktası oluyor bazen sağlam olduğunu düşündüğümüz kırıklıklarımız.

Her geçmişe takılanın en büyük umutlarıdır oysaki yarınları, kurmacaları.

Çoğulluklardan kaçışların en yalın zamanı, en umulası anı, bugünün ardı.

Ufaktan kaçışan, bütün pıl pırt toplayıcıları çekip gittiler içimizdeki çocuksu masumluklardan.

Kendi ellerimizle, kendimizi düşürdüğümüz iç kapayıcı vaziyetlerimizi başkalarına yıkarken göçükler altında nefes nefese kaldık.

Uzak ötesi yakınlıklarda kaybolmaya başlarken, yollarda hayal metrelerimizi açık bırakıyoruz.

Bu gece farklı olsun, mesela sabahın köründe.

Ya da bu umut dursun, düşüncelerimizin köşesinde.

Başkaları için yaşamak, başkaları için var olmak, bağlı kalmak bir acayip hissettiriyor mu?

Belirlenen yaşam standartlarının altına bir iki hayal gömüp, kırıklıklarını örseliyoruz üzerlerine.

Hiç bizim olmayan, sahiplenme ihtiyacı duymadan var saydığımız geleceğimizin karanlıklarında pili çıkarılan el fenerleri ellerimizde, yırtık bir harita parçacığı cebimizde bir bilinmeze doğru gidiyoruz.

Durduk yere değer veriyor, denklemlerde yalnız kalıyoruz.

Komşudan aldığımız aklı fikri peynir ekmekle yiyoruz.

Beceremiyoruz galiba yalnızlıkla yapmayı, ihtiyaç duymamayı.

Dürtü eylemlerin, örtük düşüncelerin gelgitlerinde çıplak ayaklarla ateşe bastırıyoruz.

Bir beklentimiz olmalı, çıkar dolu temenniler dünyasında.

Bizi ayakta tutan, hayata bağlayan, hey hat diye nara attıran.

Bir şeyler olmalı, yalan gibi, olmayacağını bilmene rağmen istemek gibi, imkânsızlığa âşık olmak gibi.

Uyuyup büyümek, büyüyüp küçülen olmak gibi.

Unutmamamız gerekenler de var aslında.

Hayalperest oldukça, cazip bir üzüntüyü sahipleneceğiz.

Zihnini yordukça, umutlara yoğunlaştıkça özgürleşeceğiz.

Özgür olacağız, sürüden ayrılıp kurdun kapamadığı olacağız.

Anlamıyorum, kendimi, kendim gibilerini, bana benzeyeni, kendini bize dâhil edeni.

Gerçekleşmesini beklediğimiz, istediğimiz şeylerin gerçekleşme olasılığını düşürecek olan belirsizlikler olacaktır.

Önemli olan göreceli doğru bildiklerimiz uğruna yanlışlıklar yapmaktır.

Kendimizi var kılmaktır.

Şunu da bilesin, sen kendininsin.

Hayallerinle gerçekleşmek dileğiyle…

Okumaya Devam Et ↬

Bir Yelkovan Eksilir Akreplerimden

Durduğum bir noktaya, garip garip bakmak demek,

Hayat demek, muhtemelen.

Üstelendiğim her şeyin beni bir bir alt edişi,

Perakende bir acı herhalde.

Yadırganacak ya da yadırganması gereken bir şeylerin faslı.

Tüm olanların, olmayan her şeyden fitil bulması,

Aynı tütsüde beni katıksız bir kıvamda yakıp yakıp durması,

İlk defa bir yakınını kaybetmiş bir çocuk gibi yapıyor beni.

Ürkek ve üzüntü dolu ama

Esasında kahrolmuş.

Bırakılmış bir yerden, sarılmayı bekleyen her yakınlıkta, gitgide uzaklaştırıyor.

Aynada yabancı kaldığım bir sima,

Simama eşit derecede duran şeyler,

Hem ölüm, hem kalım gibi.

Ölüm, bir gitmek değildir diyemeden,

Ardı ardına ölen,

Mezarı içime gömülü beş ceset, dört yoğun bakımlı kimse,

Arkalarında önlerini bırakmadılar mı?

Kalım bu muydu, yani önden gidenlerin arkalarına dizdikleri miydi?

Onlar öldüğünde,

Kaçının doğmamış umutları öldü bilinmez ama ben çok üzüldüm.

Bilinmez belki yarının ne getireceği ya da şimdinin ne götürüp de kaç zamanı alt edeceği

ama bilinen bir şey var ki,

Ölmek, yarım bırakılmış bir eylemdir.

Asıl bilinmezlik de bu.

Bütün olanları, bilindik bir yalnızlığa yormak,

Yani,

Bir insanın, çok tanıdık bir insana yabancı kalması demek.

Ne acı oysa!

Ne acı ki, insan her unutulduğunda bir yazmakta buluyor kendini.

Yazmaya devamı, yaşananla yaşa(n)ması istenen her şeyin,

Kendini hatırlatması,

Acıya ve birkaç karış suratsızlığın açıklığına sürüklüyor peşi sıra.

Yaklaşık yarım saat ölüm kokmak nedir?

Mutsuz ve öfkeli ve nadiren sinirli bir anına tanıklık etmek,

Ama yorucu ama nefes almak için bile nefeslenmeyen.

Durmaksızın,

Koşturmak ve yorulmak...

Yorgunluk ki, vücut bulsa sanki ben olacak.

Durduğum her yerden, hareketli geçen tüm nesneler, tüm kimseler,

Bir seli belki de, afet sayılan her şeyin.

Yani insanlar geçse, sanki saati saatine uymamış bir anda,

Belki de çok yelkovan eksilecek içimin akreplerinden.

Tümü çok azına eş gelecek.

Eksile eksile yok olunacak...

Okumaya Devam Et ↬

Oyun Bu Mu Yoksa Oyun Mu Bu Ataleti

  Tüm bilinçaltı sürgülenmiş gibi olaylarla.Çözemediğimiz her ne varsa geceleri bizden uykumuzu çalıyor. Günü zehir edip, hayata posta koyuyor. Rüyayı hatırlaman bile zor iken, bu kadar bitkin halde nasıl bilmiyorsun olup bitenleri. Gece hepsini bir bir yüzüne vurmayı başarıyor. Bilinçaltıyla bir olmuş seni dört duvar arasında kıstırıyor. Hemde en uyuşuk halinde, uykudayken. Rüya adını verdiğin tüm gördüklerin, unutkanlığa bağışladın. Gece seni tüm korktuklarınla, yalnızlıklarınla, bir amaca ulaştıramadıkların ile baş başa bırakıp, seyre daldı.

   Hiç haberin olmaz, sabahın ışıkları yüzüne vurduğu anda silinip gider gece. Ne olup bittiğini hiç tahmin edemezsin.Belki bir iki gülümseyişle, en tatlı tebessümü orada bulmuşsundur. Ama gerçekten ne oldu orada, bir mesaj mı var? Gelecekle ilgili bir mesaj mı var? Birileri mi geliyor, ne yani her şey olacağına varacak mı? Temiz günlere ulaşıp, bir iki fısıltıya mı mahruz kalacağız sadece. Belki de bir iki fısıltı bizi derinden boğdu, ama deniz kadar ferahlayacağımız günlere de ramak kaldı. Kim bilir ki, kime anlatsam doğruyu söyler ki?

   Aklı kararsızlığa sokan tüm ayrıntılar, tüm boşluklar. Beni deli gibi meşgul eden bu oyunlar, günümü gecemi çalıp bana ne armağan edecekler ki? Hediyesiz geçen günlere kalmışken böylesine neresiydi dönüm noktası? Zamanın içinde kaybolan birisi gibi, yüzme bilmeden sulara dalmak gibiydi. Sanki yavaş yavaş öğrenip de hazırlanıyor gibiydim. Ki bütün zaman bir bilinmeze doğru gebeydi.

Okumaya Devam Et ↬