Biraz önce garip bir fırtınayla tanıştım.
Damlaların o çıplak telaşına sıkıştım,
Bırakınca kendimi rüzgarlara karıştım.
“Korkma” dedi bir tok ses:
“Yıldırım bu güzelim, o seni hiç sevemez;
Düştüyse sana bir kez, bir kez daha gelemez.”
Bekledim dört iş günü, düşmesin diye bana
Hatırlamam hiç dünü, sanırım buydu hata.
Beklemedi ise sabırsızlığıma verin
Vermeyecekseniz eğer, ömrümden biraz alın
Kafamda tek bir soru:
Bu
Kaçıncı
Yıldırım?
Ah!
Sanki göbek bağım senin saç tellerin,
Ve beni boğacak
Gözlerin. Kirpiklerin. Ellerin.
Bak bu beni boğduğun bir kaşık berrak su
Bak bu beni gömdüğün toprağın bir avucu
Varsa alayım komşu, bir tutamcık nefesin
Rabb’im yaratmayı yalnızca sen bilirsin
Yarat beni yeniden, n’olur, aha şimdi şurada!
Sana söz bak bu sefer, saçlarımı kesmeyeceğim.
Bir, çok kişidir; bilirim
Burcu gece balıktır, öğlen yay, sabah oğlak.
Bazen bir orman olur, bazen de tek bir yaprak.
Ama her zaman (HER ZAMAN!) tam bir salak!
Bazı dünde kalır, bazı ertesine günde
Biliyorum ki asla, şimdi’yi bulamayacak.
Beni affedin dostlar, bugün bir fincan kırdım.
Ellerim kanamadı, yüreğimse yaralı.
Yarama onu aldım, nefesimi bıraktım.
Nefesim beni aldı, kaderime bıraktı.
Kaderimse yazılı: bir karınca duası;
Bu yüzden taşırım derdimin kırk katını.
Kırk gün kırk gece geçmez, hiç beklemez sabahı.
Ben öldüğüm zaman, mezarıma gelmeyin
Çiçeklerim plastik, onları hiç kesmeyin.
Kesmeyin.
Makasınız paslı.
Kesmeyin.
Gözleriniz puslu.
Kesmeyin.
Size söz, ben de saçlarımı kesmeyeceğim.
-Bu sefer-
Keseceğim tek yerim:
Bileklerim.
Bizi facebook üzerinden de takip edebilirsiniz, şuradan tık.
