YOKSUN

Senden sonrası muazzam bir kara delik.

Bu günler de geçer biliyorsun, ne geçmedi ki.

Yıllarım bile utanıyor artık yüzümün karşısında

Ne çok ağladım ne çok güldüm, hep aynı yere vardım.

Dünyanın geri kalmış tüm toprak parçalarına çiçekler ekiyorsun

Tüm dünya buna karşı üstelik, çok savaşıyor, çok yeniliyor!

Ama hep sen kazanıyorsun, hepimize karşı.

Şiir senin ellerinden sonra şiir oluyor,

Bazı şarkıları sen söylemesen biraz eksik.

Üzülsen siyah kurdele yağıyor gökten, hepimiz için yas

Sevinsen zafer bayraklarını çekiyoruz içimizin göklerine

Adın, adın gibi bembeyaz bir güne uyanıyoruz.

Sen yoksun.

Sana rastlayan kim şair değildir artık,

Adını bir kez söylediyse yeter.

Yüzüne bakmış hiç kimse görmedim diyemez

Dünyanın güzelliklerini.

Kış olsa dahi

Kiraz çiçekleri açıyor nefes aldığın şehirlerde.

Geçtiğin yolların asfaltlarından yükseliyor

O keyifli eski zaman şarkıları.

Tamam diyorum, şuraya basmış geçerken

Toprak orada kendinden utanıyor çünkü

Çünkü otuz altı numara bir çiçek bahçesi orası.

Sen,

Yoksun.

Okumaya Devam Et ↬

Cehennem Zihnimde

Evren kadar eski bir yarayım,

Dünya uçsuz bucaksız bir boşluktu

Ve ben 20 yıldır düşüyorum.

Girmediğim savaşları bile kaybettim artık

Her papatyanın ömrü kokusu kadar.

Annem beni pamuklara sarıp büyüttü,

Şimdiyse çiçekli balkonlarda bekliyorum güzel şeyler olmasını.

Göğsünde doğum lekesi olmak isterdim

Eve döneyim ki sakince delireyim, dünyanda bir yer bul bana.

Doğduğum günden beri aynı semtteyim

Evimde yersiz yurtsuz sokaklar doğuyor,

Yaşamak en çok Ankara'da hissediliyor.

Gözlerimi kapattığım gibi olsa her şey;

Bataklığa bakıp okyanus görmek elbet mümkündür.

Sen, anatomin el verdiği kadar yaralısın.

Güzel bir şeysin sen, acıya razı gelmek gibi

Hep söylenen şarkının, hep unutulan nakaratısın.

Hayata ilk cümlemi kurdum, tüm insanlık bana sağır oldu.

Sesinde yeni bir dil duyuyorum.

Sen, dünyada hayat olmadığının en mükemmel kanıtısın

Yüzün, yeryüzündeki tek detay.

Evin varken yalnızlıktan korkman,

En beter yalnızlık değil mi?

Ne yapacağım bu kimsesizlikle bilmiyorum,

Sabredenleri gül bahçesiyle karşılayacak ölüm.

Babama benzeyen adamları daima lanetli gördüm,

Kaderimi yenemiyorum, affet.

Senin pencerenden bir an olsun ayrılmadım

Ama sen evi terk edeli çok oldu;

Bunun günahını bana yazma.

Kalemim ve ben, çok yıprandık

Dünyadaki tek güzellik olmam ne kadar doğru?

Anneme birinci yaşımda,

Bu dünyaya ayak uyduramam demiştim

Acının kökü benim toprağımda.

Çiçeklere su vermekle eskiyor çocukluğum.

Sarıldıkça yaralar tekrar açılır

Kızımın adını bile bilmiyorsun,

Sanki seni hiç uğurlayamamışım gibi.

İki elimi açıp,

Önce sana sonra anneme dua ediyorum

Allah'ım sana çıkan yollara çiçekler ser.

İçimde yer gök inliyor bangır bangır

Oysa bir kağıt parçası bile oynamıyor yerinden

Kırık dökük bir kentten, kalbimden geliyorum.

Mutluluğum, dünyanın felaketi olacak.

Zihnim benim cehennemimdir.

İlk sigaramı yakarken Allah'tan deli gibi korkmuştum,

Beklenmedik bir mutluluk anıydı kalbimi durduran.

Tarih kitaplarında yazmaz insanlığın kendiyle savaşı

Yarın olsa tüm acılar çare bulacaktı belki

Güneşin canı cehenneme.

Okumaya Devam Et ↬