Boşlukta Sırrın Yankısı

Her canlının gözlerinden meşrebi okunur mu acaba?

Her göz sahip olduğu bedenin ruhunu akıtır mı muhataplarına?

Bahar geçer, yaz geçer, 

Elhan-ı şita başlar.

Kışın nağmeleri duyulur kalplerde.

Ve kalpler yuvalarında büyüyen

yakıcı sözcüklerin içerisinde rüzgarla hemhal olur.

Ne akıcı, hızlı ve kabadayı zaman!

Nasıl da habersiz hikayelerin sayfalarına doğru akıyor.

Bir adım sonrası ve bir adım önce

arasında hiçbir şeyi kestiremiyor varlığımız.

Bütün bunlar benim yok olmamla yok olmuyor.

Benim varlığım, zamanın getireceklerinin önüne geçemiyor.

Boşlukta kalıyor sesim.

Üstelik sesim rüyalarımda çıkmıyor.

Rüyalarımın suretleri ömrümde yerine uğramıyor.

Acı olan da bu, güzel olan da bu,

Ürkütücü olan da bu, avundurucu olan da.

Hepsi zamanın sır dolu oluşundan.

Rüyaların sırları örtüşünden...

Kalp uçlarımızda zamanın izleri...

Gözlerimde anıların deli yangınları...

Boşlukta sırrın yankısı...

Okumaya Devam Et ↬

Bir Denizim Vardı Benim..

Ayı deniz üzerinde daha önce hiç görmedim.

Bir denizim vardı benim.

Oysa Ay da Güneş de, karanlıkta 

aynı rüyanın içinde ulaşılmazımdı. 

Var olan denizimin üzerine Ay ışığı süzülünce 

İçimde başka bir dünya kurulacaktı bilirdim.

Bir rüyanın içerisinde denizin üzerinden 

gülümserken Ay bana,

Deryadaki damlalar adedince çoğalan Ay'ın;

gökte bir olduğunu öğrendim.

Gökteki Ay, rüyalarımın içinde kuşatırken varlığımı;

kıvama aşkla geldim...

İçimdeki sırrın esrarında bir yüzü Ay,

Bir diğer yüzü Güneş olan hikayem için

Kalbim ortadan ikiye ayrıldı.

Şimdi ben o hikayenin eşiğinde;

onu beklemekteydim.

Oysa Ay ışığı, 

önce denize uğrayacaktı..

Okumaya Devam Et ↬

Vakti Gelmeyen Huzur...

   Sabahın durgunluğundayım yine, durgunluğu her nefes alışımda içime çekip hissetmek için çabalıyorum. 

   Huzur dedikleri bu olmalı diyorum bazen. Sonra bir nefes durgunluk dolduruyorum içime. 

Bir huzur arar her insan 

Yaşadığını hissetmek istercesine.

Karmaşadan uzak bir dünya kurar

Karışık benliğinin tam içinde.

   Her karmaşanın içinde bir huzur arayan insanoğlunun hayattaki yolculuğu ne de gariptir. Aradığı huzuru bulmak isterken oluşturduğu karışıklığı, karmaşasına eklediğini bilmez. Hayatında huzuru aramayı bırakmış insanlara bir bakın, karmaşıklık en fazla kimin hayatındadır? Onlar çoktan pes etmiş insanlardır. Artık huzuru aramazlar, daha fazla karmaşa olmasın diye çabalarlar. Bir şeylerin iyi gitmesini beklemezler, daha kötü olmasın diye uğraşırlar.

   Bazen huzuru aramaman gerekir, onun sana gelmesini beklemeli insan. Vaktin huzuru göstermediği anlarda ona ulaşmaya çabalamak, karmaşa yaratmaktan başka neye yarar ki?

    İşte bu yüzden her şey zaman, her şey zamanda, zamanla, zamanında.

Okumaya Devam Et ↬

Anlıyorum...

...Ve anlıyorsun beni... Çok uzakta bir yerlerde de olsan, sonsuz mavilikte süzülen 'sensin' dediğin o leyleğin en hafif, en beyaz tüyünün ışıltısında görüyorum gözlerinin derinliğini ve hüznünün umutlarını... Ve anlıyorum seni...

Okumaya Devam Et ↬