Anne, Delireceğim!

Anne, eski bir şiir zihnimi kemiriyor;

Şu anda pek çekilmez bir haldeyim

Çilek reçeli yaptım sana; iyi ki hayattayım bence.

Bana şiir okuyan adamlar çekiyor ruhum,

Özge Dirik mi daha mutsuz, ben mi bilmiyorum.

İstediğim şey artık anlaşılmak değil;

Fark edin nefes almadığımı da, gideyim artık.

Tanrı beni yaratıp, bir kenarda unutmuş olmalı

Babam beni soruyor, oysa henüz doğmamışım.

Dilerim her Aralık kaza geçireyim ama hiç ciddi bir yara almayayım

Ben değil, içimdeki kadınlar ölsün;

Herkes sırası geldiğinde susar çünkü.

Karanlık hazlar yaşar gibi saklanıyorum

Bu deri beni tutuyor, savaşlardan koruyor.

İçimden al şu zalim kadını ve göğüslerini.

Bir zamanlar dua ederdim, son gecemde yine edeceğim

Altımdaki toprak gidiyor, ben her seferinde nasıl kalıyorum bilmiyorum..

Kadınlar ağladıktan sonra doğurganlıkları artar

Herkes benim günahımın acısını çekiyor, bense kızımınkini.

Ben de olsam, benim gibi bir kadından alırdım ilk yaramı.

Çok güzel uyuyordu, bir daha uyanmayacak gibi

Bir bebek ancak böyle kucaklanabilir.

İçimde devrim gibi şeyler mırıldanan bir çocuk var;

Çok acı çekmiştir, keşke beni hiç tanımasaydı.

Ana haberlerde yüzü, göğsümü acıtıyor.

Son kadın özgürleşene kadar, ülkem özgür olmayacak.

Bir sabah varlığımın acısıyla uyanmak öldürücü darbem olabilir

Toplumun kusurları iç organlarıma yayılıyor,

İki elimi saçlarıma götürüp kadınlığımla gurur duyuyorum

O eller bir asır oradan ayrılmıyor sonra.

Ezberlenmiş cümlelerim var diyorum, kızım şair olmuş diyorsun..

Duvara çarpa çarpa parçalandı yüzüm,

Anneliğin cezasını en çok Tanrı duysun.

Sen çok güzelsin, İstanbul'da olmamalısın

Uyan, çünkü bir yerlerde sabah oldu

Şimdi tüm şehir bu odada; yasasız, yargısız bizimle.

Beni de öpseler bir kere, anlatacağım;

Bu kentte dekoltenin tehlikesi yok.

Sen bir sanatsın

Ama ülkende kimse okuma yazma bilmiyor

Bense yine ilk defa aşık oluyorum,

İyileşmek için çok yerinde bir sebep.

Tanrı şahit, annem şahit çok yorgunum.

Herkes uyurken işledim tüm suçlarımı,

Kötü şeyler görmeyeyim diye çıkmıyorum yataktan.

Öpüşmemiz rejim değişikliği getirecek

Ve herkes uyurken yargılanacağım.

Ama sen gözlerini açabilirsin

Türkiye'yi sevmeyi anlat birilerine..

Hep çocuk kalacağım, hepinize pembe balonlar diliyorum

İnsana yabancıydım, farkına varmam yirmi yılımı aldı

Hiç terk etmediğim anne karnını özlüyorum.

Çocukken kafamın içinde tutsak olduğumu düşünürdüm

Kimsem yoktu,

Çok alkol içtim, bir o kadar da aldım yanıma

Bir daha ağlamam sandım, gözlerime sarıldım.

Sanırım adımı soruyorsun,

Ama ben tarihte yazmayan kadınlardanım.

Gözümün rengini çalma, kalsın öznemde.

Dil hiçbir şeye yeterli gelmiyor,

Ben bu gözlerden kim, nerede, nasıl kurtuldum

Yirmi yılımı bana bağışla artık.

Bir daha babamın elimi tutmasına izin vermeyeceğim,

Zaten eskisi kadar güzel de değilim ben.

Birilerinin çiçeğini sulamaya ihtiyacım var

Tanrı'm yakınıma yeni bir toprak düşür,

Hepsi bu kadar!

Anne, durmadan yazıyorum, delireceğim.

İnsanlığın kökünü kazıyacak silahı üretiyorum şiirlerimle.

Şunu bilmeni istiyorum;

Eğer biri beni kurtarsın isteseydim, eve dönerdim

Ama daha büyük bir hatam olsun istemedim.

Türkiye haritası çizerim uzak yerler özleyince,

Sokak kadını düşünmüyor ama kadın sokağı hep düşünüyor..

Tekrar eden dizeler sevindirir beni.

Tanıdık bir yüz isterim zihnim yok olurken

Milyonlara bölsün kalbimi, mutsuzlara dağıtsın;

Bir mezar taşı hepimize yetmez.

 

 

 

Not: Bu şiir Mâsiva dergisinde yayımlanmıştır.