Döngüsel Yalnızlık

Aynı utanca defalarca hizmet etmiş gibi,

Durmadan daha iyisini düşlemek,

Yazılmış bir şeylerin çizimi,

Ve düşmek.

Döngüsel yalnızlığın tarifi bu.

Duraksanan yerlerde, kütüğe kaydolmuş bir isteksizlikle,

Dilimi, dişlerimle bastırıp sustum.

İnsan, bazen bazı şeyleri anlatamıyor olduğu yerden çünkü.

Sesin buğulu bir taraflarından çekilmiş,

Günün hem doğumuna hem batımına denk gelmiş,

Çehresini rakımı yüksek bir kentten fırlatmış,

Büyük bir şehirden yakalamaya uğraşmış,

Durmadan ıslak bir mermere başını koyar gibi

Çürümesini istemediği cesedini yad eden benim.

İnsansı serüvenim bu.

Şah damarıma kadar sirayet eden bir şeyleri,

Olduğum her yerden tabanlarıma bakınca,

Stabilize ederek dindiriyorum.

-Toplumsal sorunlar, mağlup sayıldığım oylamalar ve enseme vuran gün ışıkları dahil-

Lakin belki,

Bükmekten başka bir işlevi de vardır şu boynun !

Ki her kıdeminde,

Asabi yolculuklarla, cama yaslanmış silüetin, garip kalabalıklar arasında esir olması engellenir.

Rejim dağılır ve sistem körelir.

Kendi, kentine yabancı nice kimse,

Birbirine ağır gelmez artık.

İnsan, insanın yorgunluğu olmaz.

Ve kimse yabancı kaldığı bir lisandan sorumlu tutulmaz.