Aşk Risalesi - Erdem Bayazıt

Dirilmek yeniden 

Yerin uyanması gibi kımıldaması gibi toprağın

Bulutları yarması gibi gün ışığının 

Yağmurun ansızın boşanması 

Binlerce kuşun bir anda parlaması havalanması 

Erimesi gibi karların ve buzulların 

Patlaması gibi dal uçlarında tomurcukların 

  

Dirilmek yeniden 

Yüzyıl süren bir berzahtan geçmişiz gibi 

Kandan kinden öfkeden 

Üstümüze bir sağnak boşanmış gibi 

Sürekli lekelendiğimiz çözülmeye terkedildiğimiz 

Bir bataktan çıkar gibi. 

  

Yürürken otururken yatarken 

Hep çürümek durumunda kalmış 

Duyduklarımızdan dolayı kulaklarımız 

Gördüklerimizden ötürü gözlerimiz 

Dokunduklarımız için ellerimiz. 

  

Belli bir bozgun yaşamışız 

Her şeye ölüm dadanmış sanki 

Kadınlar ki anne olmamak için direniyorlar 

Erkekler ki savaşmayı tümden unutmuşlar 

Çocuklar zaten hiç çocuk olmuyorlar 

Çocukluk kalkmış dünyadan gibi 

Her çocuk antik çağ filozoflarından bir kalıntı sanki. 

  

Aşkın son saltanatını yaşamak içinmi ey kalbim 

Ruhun serüvenine bir kale olmak için mi? 

Bu başkaldırma kanatlanma. 

  

Durmadan geçiyordu o zamanlar 

Üstümüzden tanklar toplar binler tonluk arabalar 

Boğuk bir ses madeni bir böğürme 

Bir metropol devinin içimiz titreten iniltisi 

Ta uzaklarda şehirlerin üstünde kımıldayan 

Bir korkunun yüreğimizde biriken tedirginliği 

Bir sam yeli gibi bedenimizi yüzümüzü saçlarımızı 

Yalayarak 

Çekiyordu bizi ve herkesi. 

  

Ama sen uzaklardaydın ey kalbim 

Uzaklardaydın, sevdiğim uzaklardaydı 

Ayın ve yıldızların çağlayarak 

Berrak şelaleler yaparak 

Coşku içinde aktığı 

Bir yerlerdeydi. 

  

Hani bir gün bir çobana rastlamıştık 

Kavalıyla bir sümbülü emziriyordu 

Adı ferhat mıydı neydi 

Koyunların kurtların böceklerin ve çiçeklerin 

Sadakatten mest oldukları 

Her birinin gözlerinde 

Kaybolur gibi kayar gibi 

Dalıp gittiğimiz o saadet evreni 

Kayaların yüzlerinden okuduğumuz o ebedi bilinç 

Bizi çekip almıştı kılcal damarlarımızdan. 

  

Yaslan göğsüme sevdiğim 

Benim gönlüm gök gibidir açık deniz gibidir 

Pas tutmaz benim içim yeryüzü gibidir toprak gibidir 

Sen ki bulut gibisin 

Ay gibisin güneş gibisin bazan. 

  

Usul usul inen 

Yağmur tıpırtılarını 

Dinler gibi 

Dalıp gitmiştik 

Sen konuşuyordun 

İpil ipil yağan bir yağmur gibi konuşuyordun 

Onlar ki konuklarımızdı 

Adları Keremdi Yusuftu Kaystı 

Hepsi de ezelden tanıdıktı dosttu. 

  

( Ara Çağrı ) 

Sen bir taze haber gibi gelmiştin unutmadım 

Her gelişin bir taze haberdi unutmadım 

  

Aşktı alıp verilen altın bir vakitti yaşadığımız 

Bir muştuyu algılamanın sürekli gerilimiydi sanki 

unutmadım 

  

Can oynanırdı evlerde yollarda meydanlarda 

Can alınıp can verilirdi hiç unutmadım 

  

Sen uyurdun uykun bir tepeden seyredilen uçsuz bir vadi 

Kıyısından seyredilen bir denizdi sanki unutmadım 

  

Ah sevgili ! Hayat görünürdü kapından, bir çırpınış 

yüreklerimizde 

Sen evinden çıktığında güneşler doğardı içimizde 

unutmadım 

  

Toprağa düşen tohum onda gizlenen renk şekil koku 

Senin için biçimlenirdi renklenirdi kokardı senin için 

unutmadım 

  

Ebedi masum çocuklar zamanın solmayan çiçekleri 

İstemişlerdi de ezan okumuştu Bilal bir sabah

unutmadım 

  

O dirildi O dirildi diye birden çalkalanan sokaklar 

Ölüm ki sonsuza açılan bir kapıydı hiç unutmadım 

Ey aşk ey dirilik soluğu ey evrenin hareket kaynağı 

Nasıl unuturum nasıl unuturum hiç unutmadım. 

  

Haydi gel sevgilim 

Uzanalım toprağın altına 

Çiçekler mayalansın göğsümüzde 

Bu akıp giden bu kör gidip yol giden 

Kalabalıkları bu insanları 

Ezen çiçekleri, bir kere bile farkına varmayan 

Dökülen bu yıldızları yağmur birikintilerine 

Çiğneyerek geçen bu adamları ve kadınları 

Uyarmak için bir an durdurmak için 

Bu bizi terkeden, bacaları öksüz ve boynu bükük 

İçimizde sonsuzluk kavislerinden izlerini taşıdığımız 

Ama şimdi kendimizi zorlasak da 

anımsayamadığımız tasarlayamadığımız o kırlangıçları 

Ah tekrar dönülebilir mi? yaşayabilirmiyiz ? 

Uzansak yerin altına ve toprak olsak. 

  

Haydi gel sevgilim 

Bir daha deneyelim 

Bir kere daha kesmek için yolunu kalabalıkların 

Yüreğimizden gönlümüzün derinliğinden 

Vermek hep vermek için 

Çünkü dağıttıkça çoğalır bizim zenginliğimiz 

Aşkın bir adı da berekettir 

En iyi anlatandır o 

Hirada bir mağarada 

Gözden döküleni 

Gönülden geçeni. 

  

Ah hep o kelimeyi bulmak için bütün bu 

Çabalarım 

Seni çağıracak olan. 

  

Nasıl da unuttuk 

Oysa daha anar anmaz adını 

Ansızın patlayan bahara bir pencere açmışız gibi 

Kış ortasında çıkıveren güneş gibi 

Birden sıyrılıverip bulutlardan 

Üryan görülen can gibi 

Doldururdun içimizi 

Ve eviçlerimizi. 

  

Ah oruçlu bir ağustos vaktinde 

Bir kayanın dibinden kaynayan 

Soğuk ve berrak sulara 

Uzanıp kana kana 

Avuç avuç alıp 

Yüzümüzde içimizde 

Duyduğumuz 

Gibi 

Aşk. 

  

Ah bir yalnızlık vaktinde 

Herkesle birlikte olduğumuz 

Gene de yalnız olduğumuz 

Bir parkta 

Ta uzaklardan gelir gibi 

Bir tamburdan bir ezginin 

Bizi bizden ve herşeyden 

Alıp götürdüğü gibi 

Aşk. 

  

Haydi gel sevgilim gene arayalım 

Makam-ı İbrahimde rastlanan ayak izlerini 

Dedesinin elinden tutup Kubays dağına götürdüğü 

Yüzüsuyu hürmetine yağmur istediği 

Yeryüzünün bereketlenip çiçeklerle bezendiği 

Develerin coşarak çöllerde 

Ayak sesleriyle şiirler bestelediği 

O vakitleri. 

  

Haydi gel bir daha bir daha 

Arayalım 

Herkesin ve herşeyin uykuya vardığı 

Bir vakitte 

Gürül gürül 

Bardaktan boşanır gibi 

Yeryüzünü ve gökyüzünü 

Dünyanın bu yüzünü ve öbür yüzünü 

Geceyi ve gündüzü 

Dolduran 

Yüreğimizi kuşatan 

O kitaptan 

Okunanı. 

  

Yaşamak, avını gözleyen 

Sessiz gergin 

Soluk soluğa 

Bir atmaca 

Sağ elimin 

Parmakları ucunda. 

  

Ve ölüm 

Bir güvercin 

Beyaz 

Süzülen masmavi gökten 

Berrak sulara. 

  

Bir yıldız kayıyor kayıyor kayıyor 

Bir dal uzuyor uzuyor 

Bir gül kanıyor bir seher vaktinde 

Yanıyor bir ateş için için 

İçimde içimin de içinde 

Bir ezgi dönüyor dönüyor dönüyor 

Bir ney eriyor dudaklarımda 

  

Aşkın bir adı da yorulmamaktır.

Erdem Bayazıt