Yine bir yoldayım. Sonunda nereye varacağımdan kuşkulu, öyle
ki yolun sonu olduğundan bihaber yürüyorum. Koşmaktan yoruldum. Biraz
soluklanmak için durup üzerimizi gölgeleyen göğüme baktım. Eskisi gibi değil,
siyah duvarların isi sinmiş. Bu kasvetin sebebi buymuş, yeni anladım.
Gün erken bitti bugün. Karşımda batmış bir güneşin geride
bıraktığı turuncu bir boya var ve onun üzerinde gri bulutlar. Yağmur çiseliyor
usulca, gözümün erişemediği ufuklarda bir yerde. Bazen bir yaz yağmuru muydum
yüreğinde diyorum, sonra yine suskunluk… Boya yapacağım duvarlar birer birer
moloz halini aldı, sana ördüğüm her tuğla yerle bir oluyor. Hissediyor musun
içimin alevi sönüyor, bir is kaplıyor çevremizi; duymanı istediğim suskunluğum
yerini bir gürültüye bırakıyor.
Uzak yollardan geliyorum, daha uzak yollara yürüyorum. Bu
kez yorgunluğum sadece bedenimde, attığım her adımla gönlümün yorgunluğu ve
kırgınlığı iyileşiyor. İyileşiyorum, iyileşiyoruz. Dipsiz bir kuyuya düşünce
insanın aklına ne gelir, benim ilk düşündüğüm… Yine bilirsin. Levla, sen hiç mi
akıllanmazsın kızım? Acıyı mı seviyorsun, kırılmışlığı mı, yoksa yaralarını
açıp kanatmaktan zevk mi alıyorsun? Bitmez mi senin bu bilmezliğin,
düşüncesizliğin? Kaç darağacı lazım sana? Kaç denizde boğulman lazım?
Bugünlerde kağıttan gemiler yapıyorum. Hepsi farklı
boylarda, farklı renklerde. Hoşlanmaya başladım bu işten, bir süre daha devam
edeceğim. Hepsi kendi yolculuğuna çıksın diye içlerine birkaç cümle koyuyorum. Ben
benimkini yarıladım, Levla hissediyor musun? Kırmızı birkaç düşüm kaldı; yarım,
bitmesi istenmeyen veya bitmeye gönlün elvermediği. Birkaç düş daha Levla,
yolculuk bitiyor; yolculuğumuzun son durağına varıyoruz.
Jurnallerde bir şeyler oluyor, hislerimiz bizimle konuşuyor.
Hissediyoruz, Levla ile aynı hisleri paylaşıyoruz. Hep loş bir düşteyiz; tam
bilmiyoruz, göremiyoruz, duyamıyoruz. Uyanmak istemiyoruz çoğunda, bir sonu
varsa olsun diye bekliyoruz. Sevmek, sevilmez, acılar, yaralar, bahar, kış,
Ankara ve daha nicesini ağırlıyoruz. Özneler farklı, yüklemler aynı; yüklemler
aynı, özneler farklı. Hikayeler benzer, yolculuğumuz aynı durağa. Levla en çok
jurnallerde ben, ben de en çok jurnallerde ben oluyorum. Keşke her yolculuğumuz
önce içimize, sonra dışarıya olsa. Önce kendini sarmalı insan, Levla kollarını
dola çevreme. Görüyor musun boşluğu, hissediyor musun yalnızız. Bir his bu,
duyulmasını ve görülmesini istediğim, Levla bu bir bedel mi?
Bir is kokusu var havada, bu ne hinlik böyle? Tam yüzüne
dalmışken bir resim çiziyoruz göğümüzde; ondan, onun teninden, onun
gözlerinden. En güzel ağacımızdı belki, kollarına asılacağımız. Bu şehrin
duvarları dar geliyor ruhuma, Levla güneşi aramayı bırak! Loş bir düşte ay, en
güzel semada parlar.
Yandım, yola çıktım. Yürüdüm, uyandım. Bir sabah bile bile
bir ateşe uyandım. Tutuşacağımı bile bile yürüdüm, ben yine yandım. Yanıklarım
hep seni hatırlatır, daha güzel bir iz mi olur değil mi Levla? Bu düş de bitti.
Her düş biter.
Gece 2'de canhıraş bir şekilde kalem kağıt mı arıyorum? Evet, şarjım bitti. Hem kağıda yazmak iyidir, hataları düzeltmenin en iyi yolu kalem ve kağıt ile yazmak. Üstünü çizersin beğenmediğinde, değil mi?
Peki ya beğendiğinde?
Standart bakış açısı, "beğendiğin şeyi ifade et. Elde edebileceğin mutluluk, kendini ifade edebildiğin şey kadardır" der. Akıl ise sana başka oyunlar oynar, standartların dışına çıkmak ister. Beğendiğin şeyi, en güzel detayı ile resmetmek ister. İster ki, resmettiği şeyi en kusursuz hali ile hikayeleştirebilsin.
Dur, dur, dur... Konumuz bu değildi. Babam ve Oğlum'a döner kafanın bir yeri, der ki: "ona bir oda ver baba, bir evi olsun ama zaman zaman da çıkıp gidebileceği bir evi..."
Neydi konumuz? Kusursuzluk ve Beğeni... Tanımı nedir?
Olmazsa olmazın mı?
En, en, en istediğin mi?
Yoksa, daha naif olan, yüzüne bakmaya bile çekindiğin mi mesela?
Ben hep 3.'yü seçtim. 3. olmak diş etlerinde ki ince bir sızı gibi, acı ve mutluluk verir. Hani orada olduğunu herkes bilir ve rol çalıp kısa sekanslarda da olsa 2.'liği alırsın ya da bazen tiradını öyle anlamlı bulurlar ki 1.'liği atfederler. Hazır da prime-time seyircisi başka bir yere bakıyorken, gönüllerin şampiyonusundur yani.
Şimdi ne istiyorum öyleyse? 1.'likte gözüm mü var? Cıııkkk... Yine en fazla 2'.liğe öykünüyorum sanırım, 1. ile ortak ne paylaştığını görmek isteyerek. Çünkü, biliyorum ki 2. olan için de çok fazla şey birikti içimde.
Yüzüm kızardı, mutlu oldum sıkça. Deli gibi yazmak istedim. Tuttum kendimi, anlamsız rahatsızlıklar vermemek için.
Ve...
Şimdi anlamlandıramadığım yerlerde 3.'yü beklerken,
2.'yi ayartarak,
1.'ye ulaşmak için soruyorum
Kendi kendime.
Ne olmuş?
Ne olacak?
Yapma dedi biri,
Yap ulan dedi içimdeki.
Garip bir duygu...
Bilmek tükenmek bilmeyen yolları yazıyla, satırlarla
süslemeye pek bir hevesli gönlüm. Bugün usulca bir şarkı fısıldadı kulağıma,
sarıl sözcüklerine. Bağrımda yanıp duran ateşin külleri sarıyor bazen etrafımı,
dinmek bilmeyen acı cümleler döküyorum. Birkaç neşeli yanım duruyor, arada bir
izin veriyorum. Gelsin, en güzel güldüğüm halleri tekrar yaşatsın. Ha bitti ha
bitecek derken yolum, yine kaçıncı kez geri yürüdüm. Bırakılan yerlerde
beklemek âdetimiz oldu Levla. Oysa bizi bekleyen koca koca şehirler; gitmedikçe
bekleyen, özlediğimiz kadar beklediğimiz köyler var. Biz beklemeye aşığız,
beklenen yerlere hasret; özlendiğimiz dağların eteklerinde bir garip… Belki de
bir gün her şey sonraya kalıyor; yarından sonraya, hep sonraya… Denizleri
özlüyor gözlerimiz, bir darağacında sallanıyor hüznümüz; biz yine de hep
iyiyiz, en güzel biz güleriz. Yaz geliyor bak yine, doğduğun günün her dakikasına pişman
olup ağlarken bulacağız o kızı. O duvar yine boyanmamış diye kızacağız, sonra
oturup bekleyeceğiz; tam yolun ortasında, her hikayenin sonunda. Levla, kaç gün
oldu? Bahar bitti, yaz geldi; bak yine ardından kış gelecek. Umutlarını
birbirine ekleyip yaptığın ip boynuna daha bir sıkı dolanacak, çek parmaklarını
üzerinden. Bir mezar taşının soğukluğu var köşende, yetmedi mi bunlar? Levla
bazen Leyla olmaya o kadar yakın ki, korkuyoruz. Bir çığ gibi düşüyor üzerimize
zaman, sen yine de kalkıp aynı yolu yürüyorsun. Bazı şeylerin anlamsızca
eskiyişine mi protesto yürüyüşün?
Şimdi gel, birlikte bir şehre ninni söyleyelim seninle.
Olmayan düşlerimizi yeniden dürtelim. Bir şarkının en can alıcı yerinde
susalım, şarkılar ne söylemek istiyor öyle? Hiç bitmeyeceğini düşündüğüm bir
yangın başlıyor; nereden tutuştuğunu anlayamadan, birden bire her yanın
alevleniyor. Gözün yetmiyor yangını görmeye, sadece bir yanış bu duyumsadığın;
nereye baksan küle dönüyor. Artık kaçamayacağını biliyorsun, öyle de durulmaz
ki ateşe karşı! Ateşe teslim oluyoruz, artık biliyoruz. Bir daha aynaya
bakamayacağız.
Tüm düşüncelerim her an değişiyor. Tüm değer yargılarım
ayaklanmış, neye ne gözle bakacağız biz şimdi? Neyi, ne şekilde kabul
edeceğimi; neyi, ne şekilde reddedeceğimi bilemiyorum. Her şey belki olur gibi
duruyor yine; her şey keşke olsaydı gibi geliyor. Ne çok belki var, ne çok
keşke var; ne kadar çok iyi ki yok, ne kadar çok tam yok böyle. Her şey bağıra
çağıra içimdeki şeytana hizmet ediyor ama ben yine de bekleyip o yolda bir
ileri bir geri yürüyorum. Ve dahası derin seslere kulak kesiliyorum.
Bilmediğim yerlere, bilinmeyen yerlere, bilinmesin istediğim
yerlere yolculuklar yapıp yazıyorum. Oysa hepsi aynı yol, aynı şehir, aynı
sokak, aynı hüzün; farklı hikayeler, benzer sonlar. Yol bitmesin derken
buluyorsun kendini, kaçıncı kez döndüğünde. İçimdeki sıcaklığı imgelemeye
çalışıyorum, bilmem belki bu kez görünür de savrulur küller.
Herkes evine döndü. Sen yine o yolda yürüdün. Sen yoksun.
Kime güldüğü bilinemeyen çocuklar gibiydi neşen, geleceğinden emindin. Bir
sokak dolusunca insan gördüm, gözüm her hayaline daldığında. Baktım içlerine;
Levla, sen yine yoksun. Penceremdeki kuşlar şahit, baktım. Her dem sustuğumda umudumu
yenileyen tıkırtılar işittim. Koştum, baktım. Levla, sen yoktun. Kapındaki
kediler şahit, koştum. Bir kıta, bir okyanus vardı aramızda, yokluğunun tam
orta yerinde durdum. Bekledim öyle; gelmeni sevdim, bekleyişine tutuldum. Kalbin
şahit, sevdim. Herkes kendine döndü Levla, ben yoksun.
Gün boyu dinmeyen bir rüzgâr vardı. Sabahın ilk anlarından
akşamın kızıllığına dek sokaktaki her şeyi titretti durdu. Düşünmedim diyemem,
bazen rüzgârdan korkuyorum. Bilmediğim bir yere savurmasından değil, oradan
oraya çarpıp kırıp dökmesinden de korkmuyorum. Çiçekler adına korkuyorum. Bugün
hava nefesinden serin, ellerinden sıcak. Derin bir nefes alıyorum. İçimde
hiçbir şey bırakmıyorum. Düş kalıyor her şey; göğü, kenti, ellerini rüzgâra
bırakıp kaçayım diyorum. Levla, yine yol boyu süren bir yalnızlığa düşecek. Sustuğunu
anlamasınlar, gülümse.
Belki en uzun rüyaydı bu, yol yine uzanıyor göğüme. Koşalım mı?
"Kendime dönmek zorunda olduğum birtakım yollardan geri yürüdüm" demiştim burada, 15.jurnalimde. İşte o yolun sonunda kendimi bir fotoğrafa bakarken buldum. Bu kez umuttan bahsedeceğim, baharın kapı eşiğime getirip bıraktığı umuttan. Biraz soluklandığı bir yazı olsun Levla'nın, sokaklarımızda hep hüzün var olamaz. Bu kez neler yaptığımdan ve nelerle oyalandığımdan bahsedelim, biraz sohbet etmeyi özledim.
Şimdi bir kapı çalar, biz yine umutla kalkar açarız. Birkaç hafta daha gelip geçer, bu şekilde her açışımız daha bir umuda tutundurur bizi. Bir park var demiştim, penceremden seyrettiğim; artık daha az ziyaret ediyorum. Çocuk sesleri iyi geliyor ruhuma, izin verirlerse birkaç fotoğraf çekiyorum. Bazı fotoğrafların sesleri olduğuna yemin edebilirim ama kimseyi inandıramam. Instagram hesabından görüyorsunuz belki de, bugünlerde fotoğraflara sarıldım. Zamanı durdurmanın ve saklamanın mümkün olduğuna inanmak için bir de dünyaya vizörden bakıyorum.
Bazı şarkılara çizimler yapıyorum. Sadece bir şarkı ile 3-4 saatlik bir iz bırakıyorum. Eskisi kadar iyi değil çizgilerim, ama bu kağıda dokunuşlar ruhumu rahatlatıyor. Bir şarkıyla günümü geçiriyorum bazen, sonra o hisleri dökmek için böyle bir yol buluyorum. Çizmek, dinlemekle bütünleşiyor. Bazı çizgileri silince izi kalıyor ya hani, bunu o notanın anılarıma dokunduğu bir yer gibi görüyorum. Çizmek güzel, yazmaktan daha iyi mi bilmiyorum ama kelimeler yerine çizgiler daha özgür sanırım. Hayatta da kalemi nereye kadar götürdüğüne bağlı bazı şeyler, sen durdurmadıkça susmuyor sesler. Ruhu dinlendirmenin bir yoluyla diğerini böylece birbirine bağladım işte, şarkılar ve çizgiler birbirleriyle uyum içinde.
Çalışmalardan bahsedelim mi? Okul, iş ve araştırmalar. Az çok biliyorsun, boş durmayı hiç sevemedim. Yeni uğraşlar edinme konusunda oldukça başarılıyım. İspanyolca ile uğraşıyorum mesela, gittikçe sevmeye başladım. Gitarla aramız biraz soğudu bu aralar, dönemin bitmesini bekliyorum. Fotoğrafçılık sayesinde yine tasarım programlarıyla uğraşmaya başladım. Paslanmışız baya, bu pası sökmek gerek. Okuldan bahsetmiyorum, o zaten hep bir şekilde ilerlemesini bildi. İlgi alanlarıma göre onu da şekillendiriyorum. Rutine dönmediği müddetçe her şey yolunda, yeni bir şey de hemen ekleyebiliriz.
Gittikçe sanata dönüyorum, sanatla da kendi içime. Okumalar azaldı, sadece şiir kitapları duruyor elimde uzun süre. Şiir yazmaktansa okumayı tercih ediyorum. Bazı şiirler buluyorum, kendime dokunan; bazıları daha çok bir liman olan. Slyvia ile uykuya dalıyorum çoğu zaman, bir gün gözümü açtığımda aynada ona bakacağım. Şiirleri hep daha bir yakın, daha bir dost canlısı bulmuşumdur. Bazı mısraları şairle yazıp üzerinde düşündüğümü hayal ediyorum. İlk kez Özdemir Asaf'tan bir şiir ezberledim bu hafta, unutmamak dileğiyle. Bu yıl bahar bana bir canlılık getiriyor, ruhum ilk kez bu kadar şiir dolu.
Balkonumuza ufak bir bahçe kurduk. Bir limon ağacı, birkaç çiçek saksısı ile yeşil bir alan oluşturduk. Limon çiçeğinin bu kadar güzel koktuğunu tahmin edemezdim, çok hoş bir kokusu var. Saksıların sayısı gittikçe artıyor, bugün bir saksı daha ekledim. Bir köşede yeşilliğe bakıp dinlenmek iyi geliyor. Evden çıkamadığımız günlerde yeşilliği eve getirmek iyi oldu. Şimdilik fotoğraflarını koyabileceğim kadar çiçeklenmediler, o yüzden birkaç hafta sonra burası oldukça renklenecek diyebilirim.
Bir gün neşeli, bir gün kasvetli yapım bu yazıya da yansıyor. Bahar bu kez sokaklarımızda Levla, istesek de gülmeden edemiyoruz. Birkaç söz dilimizde pelesenk olmuş ama biz yine güleceğiz. Sizlerle de bu sokaklarda çokça karşılacağız.
Merhaba, kasvetli bir günden iç karartan bir yazıyla geldim. Ortalığın dağınıklığı için kusura bakma, kırılıp dökülecek daha çok cam(n)ımız var.
Uzun bir vakit geçti. Yazmaktan kaçtım, kendimden kaçtım.Öyle ki kaçmak yaptığım tek eylem, susmak ise ezbere bildiğim tek edim oldu. İçimdeki kaosu yazıyla dökerdim ki toplanma imkanı bulunsun, şimdi o kaosu oturup seyre duruyorum. Bir duvarı andıran hislerim ile yazıyorum, sözcükler birkaç neşe kırıntısına tutunmak istiyor ama şimdi dağlarımızın ardından bir yel esiyor.
Birkaç gün önce, belki birkaçtan biraz fazla, bir deftere "Nereye
gittiği belli olmayan onlarca yolun başındayım" yazmışım. Onlarca yolun
başlarının ürkütücülüğünü belirterek altını çizmiştim. Onlarca yoldan birini
seçemiyordum. Bu kararsızlığı ve duygusallığı zirvede yaşayan biri olarak
mantıksal bir şeyler serpiştiremeyişlerimden dolayıdır. Mantığımı
kullanmayı düşünmüyorum çünkü mantıksal şeyler bazı hayatsal
faaliyetlere müdahale ettiğinden beri insanlar gözyaşlarını yok saymaya;
duyguyu ve duygunun getirebileceği her şeyi umursamamaya başladı. Bir süredir buna kafamı yoruyordum. Mantıksallığa karşı büyük bir anarşi geliştiren beynim bütün bunları
yaşarken mantığını kullanıyordu oysa! İçimdeki beni çoğu zaman anlamayan
iktidara öfkeliydim, sen öfkelenmediniz mi Levla?
Doğru ya, sen onu
dinlemeyi bırakalı uzun zaman oldu. Uzun zamanın birinde kaldı
susturduklarımız. Öfkem bu kadar olmadı,olmamalıydı Levla. Susturmayı düşünemedim. Aslında
çoğu şeyin kararını sonraları düşünürüm. Aldığım kararlar yığılır,
yığılan kararları düşünmeyişimden dolayı ben de yığılırım. Mantığımı
kullanmadığım zamanlara nefretim ve mantığını kullanabilenlere. Bunu
da az önce fark ettim, biri beni uyardı.
Karanlıkta kalan bir şeyler
var. Karanlıklara ışıklandırmak hiçbirimizin aklına gelmiyor. Kendi
şehirlerimde boğuluyorum, kendi şehirlerimi onların aydınlatması
isteyen ruhumu boğuyorum.
Çıkarımlar yapamıyorum, çıkarımlar boğuk,
çıkarımlar kesilmiyor, şiirlerim susmuyor. Yakıyor, yıkıyor. Aleve
tutuyorum bedenimi, alevler ruhumu yıkıyor. Kendimi kendim hariç her
yerde aradım, nerede kaybolduğumu bilmiyorum. Kendimde
kaybolmuş olmaktan korkuyorum. Onlar hala göremiyor kaybolduğumu, öylece
izliyor. Ben de öylece kahkaha atıyorum, içimdeki boşluğa doğru. İçimdeki boşluklar ruhumdan şikayetçi. Her gün ruhumu susturuyorum, her
gün şarkıların seslerini biraz daha yükseltiyorum. Şarkılar ruhumu
çevrelerken gerçekleri görmezden geliyorum.
Yazmadım, kızıyorum kendime ama bilmiyorum böyle içimde fırtınalar kopuyor ve ben yine sessizim. Suskunluk üzerime yapışmış, çıkmıyor. Dinledim defalarca, bilmiyorum kaçıncı kere ama bak yine dinliyorum. Eskimiş, bir kenara koyulmuş hislerimi şaha kaldırıyor bu ezgi. Yazmak, uzun bir zamandan sonra bu kadar kolay olmamıştı. Dolmuşum da yağacak yer arıyormuşum gibi. Bir hasret var içimde, anonim demiştik ya hani, bu kez kime olduğunu bilmediğim, neye olduğunu çözemediğim bir hasret taşıyorum. Ben yine çok konuşuyorum kendimle, hislerim soğuk bir duvarı andırıyor, ağlayamıyorum.
Bana aldığı çiçek, kokusunu getiriyor hatrıma, bana o söz verdiği mozaik pastayı hiç yapamamıştı. Bu şehir bana hiç yaramıyor, bize burası sadece yara. Acıları seviyorum, onları büyütüyorum. Deniz'in kokusu mu şu aldığım, sahi kaç yıl eskidi? Böyle yarım yamalak omuyor, hatırlama işte.
Aylardır elime, okumak için, bir kitap almadığımdan sanırım, aynı
lafların gevişini getirip duruyorum. Kendimin bir fotoğrafına dönüştüm. İçli içli kusuyorum. Böyle olması hoşuma gitmiyor. Yürüyemeyecek durumda mısın? Belki de sen öyle sanıyorsundur. Bunu biraz yürümeden ve biraz vazgeçmeden asla anlayamazsın Levla.
Aylar sonra fotoğraf makinesini aldım elime, cadde cadde geziyorum. İnsanları seyrettikçe kendimden uzaklaşıyorum. Seneleri birkaç alın çizgisinde görüyorum, gözlerin altındaki torbalara doldurulmuş acılar ise ilk dikkat çeken. Doğaya kaçmak da çözüm değilmiş gibi hissediyorum, kaçmak artık bir çözüm değil Levla.
Geride bırakmak bana göre değil. Daha çok karla kaplı bir dağın
tepesinden yuvarlanan ve gitgide büyümeye devam eden bir kar topu gibi,
birikerek büyüyen ve bir yerlere çarpıp da parçalara ayrıldığında
olabildiğince uzaklara dağılabilen... İşte bu bana göre. Kendimi,
kendimden uzak tutmanın tek yolu bu. Üstelik kendimi
tanıyamadığım zamanlar, kendimden emin olduğum zamanlardan çok daha
fazla ve bu daha iyi. Böylelikle o zaman öylesine yaşıyormuş gibi dursam da,
aslında birden fazla hayatım olmuş gibi düşünebiliyorum. Birden fazla
hayatım olmuş ve bunları biriktirmişim. Aklımda tutmaya gerek duymadan
biriktirmişim ve hepsini, bilincimin derinliklerinde bir odaya
kilitleyerek savrulmaya devam etmişim. Ne güzel! Oysa inkâr etmek
istiyordum. Karşı karşıya gelmek, hayret etmek, tiksinerek bakmak, sevgi
duymak istiyordum. Tüm anılarımın karşısında üstü başı yırtılmış, saçları dağılmış, yüzü kir
tutmuş, bilekleri pasla karışık kan izleriyle doluymuş gibi durmak ve söylenmek tüm anılarıma... Hiçbiri benim
gibi durmayan anılarımla dövüşmek, sakladığım kimliğimi sonunda böyle
açığa çıkartmak istiyordum. Onu o an sevip kabul edeceğimden değil,
korkumu yenmek için.
Şimdi yeniden düşündüm de, geride bıraktığım bir şey var Levla. Kendimi ve
aklımdakileri alıp başka yerlere sürüklenmeye başladığımda, geriye kalan...
Bu kez giderken afilli cümleler kuramadım ama bu yazıya bir bitiş lazım. Biliyorsunuz, buralarda yine görüşeceğiz.
Gülün tam ortasında ağlıyorum Her akşam sokak ortasında öldükçe Önümü arkamı bilmiyorum Azaldığını duyup duyup karanlıkta Beni ayakta tutan gözlerinin
Ellerini alıyorum sabaha kadar seviyorum Ellerin beyaz tekrar beyaz tekrar beyaz Ellerinin bu kadar beyaz olmasından korkuyorum İstasyonda tiren oluyor biraz Ben bazan istasyonu bulamayan bir adamım
Gülü alıyorum yüzüme sürüyorum Her nasılsa sokağa düşmüş Kolumu kanadımı kırıyorum Bir kan oluyor bir kıyamet bir çalgı Ve zurnanın ucunda yepyeni bir çingene
Neden bu kadar kar, bu kadar yıl, bu kadar yağış? Bu kadar uzaklardan nedir bu kadar gelen? Bir uzun çan kulesi bembeyaz Samatya'da Bir oğlan bir martıyla upuzun seviştiğinden Yaslı bir kadın gibi gözleri kendine bakan, Kendine baktıkça da çocukları olan hüzünden.
*
Belki bir söz yığını, yıllar var konuşulmamış, Çıkarlar kar yangını her biri duyduğu yerden, Yüzleri, saçlarıyla, bir de gözbebekleri, Asılırlar boşluğa çocuksu seslerinden, Birtakım dünyalarla önce ve güzel Kış güneşi, sarmaşık, kim ne anlıyor sanki ölümden?
*
O yanık ikindiler, sonrasız loş gecelerden, Üstlerinde bir sürü çocuk gözleri. Tutuşurlar ne zaman karların ateşinden Bir ölüm kadar şaştığımız onlar ve kendileri Yani bu dünyanın en yılgın havarileri Orada çan kulesi bembeyaz öldüğünden...
