Ben Kandan Elbise Giydim Hiç Değiştirsinler İstemezdim

Kendinden birşeyler kattın

Güzelleştirdin ölümü de

Ellerinin içiyle aydınlattın

Ölüm ne demektir anladım

Yer değiştiren ben değildim

Farklılaşan sendin

Sendin bana gelen aynalarla

Sendin bana gelen sendin

Artık ölebilirdim 

Bütün İstanbul şahidim

Ben kandan elbiseler giydim

Bundan senin haberin var mı

Sezai Karakoç

Okumaya Devam Et ↬

Aşk Risalesi - Erdem Bayazıt

Dirilmek yeniden 

Yerin uyanması gibi kımıldaması gibi toprağın

Bulutları yarması gibi gün ışığının 

Yağmurun ansızın boşanması 

Binlerce kuşun bir anda parlaması havalanması 

Erimesi gibi karların ve buzulların 

Patlaması gibi dal uçlarında tomurcukların 

  

Dirilmek yeniden 

Yüzyıl süren bir berzahtan geçmişiz gibi 

Kandan kinden öfkeden 

Üstümüze bir sağnak boşanmış gibi 

Sürekli lekelendiğimiz çözülmeye terkedildiğimiz 

Bir bataktan çıkar gibi. 

  

Yürürken otururken yatarken 

Hep çürümek durumunda kalmış 

Duyduklarımızdan dolayı kulaklarımız 

Gördüklerimizden ötürü gözlerimiz 

Dokunduklarımız için ellerimiz. 

  

Belli bir bozgun yaşamışız 

Her şeye ölüm dadanmış sanki 

Kadınlar ki anne olmamak için direniyorlar 

Erkekler ki savaşmayı tümden unutmuşlar 

Çocuklar zaten hiç çocuk olmuyorlar 

Çocukluk kalkmış dünyadan gibi 

Her çocuk antik çağ filozoflarından bir kalıntı sanki. 

  

Aşkın son saltanatını yaşamak içinmi ey kalbim 

Ruhun serüvenine bir kale olmak için mi? 

Bu başkaldırma kanatlanma. 

  

Durmadan geçiyordu o zamanlar 

Üstümüzden tanklar toplar binler tonluk arabalar 

Boğuk bir ses madeni bir böğürme 

Bir metropol devinin içimiz titreten iniltisi 

Ta uzaklarda şehirlerin üstünde kımıldayan 

Bir korkunun yüreğimizde biriken tedirginliği 

Bir sam yeli gibi bedenimizi yüzümüzü saçlarımızı 

Yalayarak 

Çekiyordu bizi ve herkesi. 

  

Ama sen uzaklardaydın ey kalbim 

Uzaklardaydın, sevdiğim uzaklardaydı 

Ayın ve yıldızların çağlayarak 

Berrak şelaleler yaparak 

Coşku içinde aktığı 

Bir yerlerdeydi. 

  

Hani bir gün bir çobana rastlamıştık 

Kavalıyla bir sümbülü emziriyordu 

Adı ferhat mıydı neydi 

Koyunların kurtların böceklerin ve çiçeklerin 

Sadakatten mest oldukları 

Her birinin gözlerinde 

Kaybolur gibi kayar gibi 

Dalıp gittiğimiz o saadet evreni 

Kayaların yüzlerinden okuduğumuz o ebedi bilinç 

Bizi çekip almıştı kılcal damarlarımızdan. 

  

Yaslan göğsüme sevdiğim 

Benim gönlüm gök gibidir açık deniz gibidir 

Pas tutmaz benim içim yeryüzü gibidir toprak gibidir 

Sen ki bulut gibisin 

Ay gibisin güneş gibisin bazan. 

  

Usul usul inen 

Yağmur tıpırtılarını 

Dinler gibi 

Dalıp gitmiştik 

Sen konuşuyordun 

İpil ipil yağan bir yağmur gibi konuşuyordun 

Onlar ki konuklarımızdı 

Adları Keremdi Yusuftu Kaystı 

Hepsi de ezelden tanıdıktı dosttu. 

  

( Ara Çağrı ) 

Sen bir taze haber gibi gelmiştin unutmadım 

Her gelişin bir taze haberdi unutmadım 

  

Aşktı alıp verilen altın bir vakitti yaşadığımız 

Bir muştuyu algılamanın sürekli gerilimiydi sanki 

unutmadım 

  

Can oynanırdı evlerde yollarda meydanlarda 

Can alınıp can verilirdi hiç unutmadım 

  

Sen uyurdun uykun bir tepeden seyredilen uçsuz bir vadi 

Kıyısından seyredilen bir denizdi sanki unutmadım 

  

Ah sevgili ! Hayat görünürdü kapından, bir çırpınış 

yüreklerimizde 

Sen evinden çıktığında güneşler doğardı içimizde 

unutmadım 

  

Toprağa düşen tohum onda gizlenen renk şekil koku 

Senin için biçimlenirdi renklenirdi kokardı senin için 

unutmadım 

  

Ebedi masum çocuklar zamanın solmayan çiçekleri 

İstemişlerdi de ezan okumuştu Bilal bir sabah

unutmadım 

  

O dirildi O dirildi diye birden çalkalanan sokaklar 

Ölüm ki sonsuza açılan bir kapıydı hiç unutmadım 

Ey aşk ey dirilik soluğu ey evrenin hareket kaynağı 

Nasıl unuturum nasıl unuturum hiç unutmadım. 

  

Haydi gel sevgilim 

Uzanalım toprağın altına 

Çiçekler mayalansın göğsümüzde 

Bu akıp giden bu kör gidip yol giden 

Kalabalıkları bu insanları 

Ezen çiçekleri, bir kere bile farkına varmayan 

Dökülen bu yıldızları yağmur birikintilerine 

Çiğneyerek geçen bu adamları ve kadınları 

Uyarmak için bir an durdurmak için 

Bu bizi terkeden, bacaları öksüz ve boynu bükük 

İçimizde sonsuzluk kavislerinden izlerini taşıdığımız 

Ama şimdi kendimizi zorlasak da 

anımsayamadığımız tasarlayamadığımız o kırlangıçları 

Ah tekrar dönülebilir mi? yaşayabilirmiyiz ? 

Uzansak yerin altına ve toprak olsak. 

  

Haydi gel sevgilim 

Bir daha deneyelim 

Bir kere daha kesmek için yolunu kalabalıkların 

Yüreğimizden gönlümüzün derinliğinden 

Vermek hep vermek için 

Çünkü dağıttıkça çoğalır bizim zenginliğimiz 

Aşkın bir adı da berekettir 

En iyi anlatandır o 

Hirada bir mağarada 

Gözden döküleni 

Gönülden geçeni. 

  

Ah hep o kelimeyi bulmak için bütün bu 

Çabalarım 

Seni çağıracak olan. 

  

Nasıl da unuttuk 

Oysa daha anar anmaz adını 

Ansızın patlayan bahara bir pencere açmışız gibi 

Kış ortasında çıkıveren güneş gibi 

Birden sıyrılıverip bulutlardan 

Üryan görülen can gibi 

Doldururdun içimizi 

Ve eviçlerimizi. 

  

Ah oruçlu bir ağustos vaktinde 

Bir kayanın dibinden kaynayan 

Soğuk ve berrak sulara 

Uzanıp kana kana 

Avuç avuç alıp 

Yüzümüzde içimizde 

Duyduğumuz 

Gibi 

Aşk. 

  

Ah bir yalnızlık vaktinde 

Herkesle birlikte olduğumuz 

Gene de yalnız olduğumuz 

Bir parkta 

Ta uzaklardan gelir gibi 

Bir tamburdan bir ezginin 

Bizi bizden ve herşeyden 

Alıp götürdüğü gibi 

Aşk. 

  

Haydi gel sevgilim gene arayalım 

Makam-ı İbrahimde rastlanan ayak izlerini 

Dedesinin elinden tutup Kubays dağına götürdüğü 

Yüzüsuyu hürmetine yağmur istediği 

Yeryüzünün bereketlenip çiçeklerle bezendiği 

Develerin coşarak çöllerde 

Ayak sesleriyle şiirler bestelediği 

O vakitleri. 

  

Haydi gel bir daha bir daha 

Arayalım 

Herkesin ve herşeyin uykuya vardığı 

Bir vakitte 

Gürül gürül 

Bardaktan boşanır gibi 

Yeryüzünü ve gökyüzünü 

Dünyanın bu yüzünü ve öbür yüzünü 

Geceyi ve gündüzü 

Dolduran 

Yüreğimizi kuşatan 

O kitaptan 

Okunanı. 

  

Yaşamak, avını gözleyen 

Sessiz gergin 

Soluk soluğa 

Bir atmaca 

Sağ elimin 

Parmakları ucunda. 

  

Ve ölüm 

Bir güvercin 

Beyaz 

Süzülen masmavi gökten 

Berrak sulara. 

  

Bir yıldız kayıyor kayıyor kayıyor 

Bir dal uzuyor uzuyor 

Bir gül kanıyor bir seher vaktinde 

Yanıyor bir ateş için için 

İçimde içimin de içinde 

Bir ezgi dönüyor dönüyor dönüyor 

Bir ney eriyor dudaklarımda 

  

Aşkın bir adı da yorulmamaktır.

Erdem Bayazıt

Okumaya Devam Et ↬

Lady Lazarus - Sylvia Plath

Gene yaptım, gene yaptım işte.

On yılda bir kere

Beceririm bunu ben –

Bir çeşit ayaklı mucize, tenim

Bir Nazi abajuru kadar parlak,

Sağ ayağım

Kağıt üstüne ağırlık,

Yüzüm hiçbir özelliği olmayan, halis

Yahudi keteni, en incesinden.

Kaldır o örtüyü

Sevgili düşmanım.

Korkuttum mu yoksa?

Göz ve burun oyuklarımla, otuz iki dişimle?

Sasımış soluğum

Yok olur gider bir günde.

Pek yakında, evet pek yakında

Mezar inimin yediği etim

Gene üstümde olacak eve gittiğimde.

Bir kadın olacağım yine, yüzümde gülümseme.

Otuzundayım daha.

Kedi gibi dokuz canım var hem de.

Bununla üç etti.

Ne pis iş bu

Silip, yok etmek her on yılı böyle.

Milyonlarca lif, milyonlarca.

Ağızlarında fındık fıstık çatur çutur, itişip

Kakışıyor kalabalık, görmek için ellerimin, ayaklarımın

Açığa çıkarılışını.

Baylar, bayanlar !

Böyle striptiz görmediniz.

Bunlar ellerim.

Bunlar da dizlerim.

Bir deri bir kemiğim belki,

Ama, aynı kadınım işte, tıpatıp aynı.

İlk kez olduğunda on yaşındaydım ben.

Kazaydı.

İkincisinde, işi bitirmeye

Ve bir daha dönmemeye öyle kararlıydım ki.

Kapatmıştım kendimi,

Sallanıyordum deniz kabuğu gibi.

Seslenmek, durmadan seslenmek, bir de ayıklamak

Zorunda kaldılar üstüme inciler gibi yapışmış kurtları.

Ölmek,

Herşey gibi, bir sanattır,

Bu konuda yoktur üstüme.

Öyle ustaca yaparım ki cehennem gibi gelir.

Öyle ustaca yaparım ki gerçekmiş gibi gelir.

Bir talebim olduğunu bile söyleyebilirsiniz.

Öyle kolay ki bir hücrede bile yapabilirsiniz.

Öyle kolay ki yaparsınız ve kımıldamazsınız.

Benim canıma okuyan

Aynı yere, aynı surata,

Aynı şaşkın, hayvansı

“Bu bir mucize ! Mucize!”

Haykırışlarına güpegündüz

Görkemli bir dönüş yapmak.

Bir bedeli var

Yaralarıma bakmanın, kalp atışlarımı

Dinlemenin bir bedeli var –

Tıkır tıkır çalışıyor işte.

Bedeli var, hem de ne bedeli var,

Bir sözcüğümün ya da bir dokunuşumun

Ya da kanımdan bir damlanın

Ya da saçımın bir telinin ya da bir parçasının elbisemin.

Ya, işte böyle, Herr Doktor.

İşte böyle, Herr Düşman.

Beni siz yarattınız.

Ben sizin kıymetli eşyanız.

Eriyip bir çığlığa dönüşen

Som altından bebeğiniz.

Dönüyor, yanıyorum.

Yüksek alakalarınızı küçümsüyorum sanmayın.

Karıştırıp durduğunuz

Küller, küller –

Et, kemik, yok orada başka bir şey –

Bir kalıp sabun,

Bir alyans,

Bir de altından diş dolgusu.

Herr Tanrı, Herr Şeytan

Aman dikkat

Aman dikkat

Ben diriliyorum, kalkıyorum işte

Küllerin arasından kızıl saçlarımla

Ve insan yiyorum, hava solurcasına.

Sylvia Plath,

23-29 Ekim 1962

Okumaya Devam Et ↬

Göğü Delen Adam - Erich Scheurmann

  Sizlere bu kez bana çok farklı bir bakış açısı kazandıran bir kitaptan bahsetmeye geldim. Eğer şimdiye kadar bu kitabı okumadıysanız, mutlaka okuma listenize eklemenizi tavsiye ederim. Gelelim kitabımıza...

  Göğü Delen Adam, Erich Scheurmann tarafından Almanca olarak 1920 yılında yazılmış. Samao'da bir kabilenin şefi olan Tuavii'nin kabilesine mektup biçiminde yapılan Avrupa'ya dair öğütler ve anlatımlar mevcut. Almanca'daki özgün adı "Der Papalagi" ve bu kelime beyaz adam, yabancı anlamına geliyor lakin birebir çevrilince göğü delen adam anlamına geliyor. Çünkü Samoa'ya gelen ilk misyonerler masmavi deniz ve göğün birleştiği yerden kocaman beyaz bir yelkenliyle adaya gelmişler. Samoa yerlileri bu beyaz yelkenliyi ufukta bir delik olarak görmüş ve göğü deler gibi olduğu için bu ismi vermişlerdir onlara.

  Konuya gelecek olursak adada tüm doğallığıyla yaşayan yerliler ile bizim modern dediğimiz toplum arasındaki farklar gözler önüne seriliyor. Halkın lideri olan Tuvaii dünyanın birçok yerine seyahat ediyor, hiç alışık olmadığı ve garipsediği olaylara, insanlara tanık oluyor. Avrupada da bir müddet yaşamış olan kabile şefi, bu edindiği tecrübelerle halkına birçok mektup ve notlar yazıyor. Kitabın içeriği de bu mektupların toplanmasıyla oluşmakta. Bu mektuplarda Avrupalıların, yani biz beyazların; giyimine, para tutkusuna, zaman ve mekan vurgusuna, mesleklerimize, birbirimizden uzak ve soğuk tavırlarımıza, birbirimize selam verip almaktan aciz halimize, makineleşen dünyamıza, taş binalardaki yalnızlığımıza eleştiride bulunuyor. Kısacası hayatımızın her noktasına eleştiride bulunuyor. Ayrıca din ve Hristiyanlık konuları hakkında da ilginç tespitleri var. Modernleşen Avrupalıların, Hristiyanlığı bir araç ve gösteriş amaçlı olarak kullandıklarını iddia ediyor. Kabile şefine göre Avrupalı misyonerler içi boşaltılmış bir dini topluma yaymaya çalışıyorlar.

  Göğü Delen Adam, günden güne makineleşip, ruhsuzlaşan bu hayatımıza en büyük eleştiri ve aslında nasıl yaşamalı sorusuna da büyük ölçüde cevap veriyor. Farklı bir bakış açısı ve kendini tartmak isteyenler için cazip bir kitap. Ben epub olarak okudum, isteyenler iletişim bölümünden bana mail atabilirler. Kitaptan alıntılar ile bitirelim yazımızı. Bir dahaki kitapta buluşuncaya dek hoş kalın. :)

*

"Eğer bir insan çok fazla bir "şey"e gereksinim duyuyorsa, bu büyük bir yoksulluğun göstergesidir."

"Birileri çıkıp daha fazla istediği için, Tanrı, güneşini bile herkese eşit dağıtamıyor."

"Düşünceleri, duyularına düşman olan bir insandır o. İki parçaya bölünmüş bir insan."

"Derin düşüncelere dalan düşünürün yazgısı karadır."

*

Not: İsteyenler Barış Özcan'ın bu kitap hakkındaki videosuna da göz atabilir.

Okumaya Devam Et ↬