Yılgın Bir Savaş Bu Kızım

Aslında kurallı bir cümleyim

Herkesi kendime benzetip,

Hepsinden nefret ediyorum.

Hastalık değil bendeki, maruz kalmak.

Yoksa böyle kimsesiz olmazdım.

Bana ölmeyi unutturan ne varsa annesiyim,

Annemin doğum acısıysa yaşamdan geliyor

Yine o acıyı özledim

Yaşam amacım bu bile olabilir.

Evimde akşam üstüdür şimdi,

Çıkarın battaniyemi.

Kızıma göre şu an sokak çocuğuyum,

Daha dün doğmuşum sanki

Anne oluyorum babama.

Hepimiz kendi acımızla ölüyoruz,

Bu da benim çıkmaz sokağım olsun.

Penceresi olan evleri sevmiyorum.

Çünkü yazık oldum, hata yaptım.

Çocuk yanımı doğurdum sana.

Bir tek güzel ellerim,

Resmin bile yüzüme bakmıyor.

Değilse de söyleme;

Bilmeyeyim kimlere gülüyor,

Kimlere güzelim.

En güzel annem benim,

Sonra sen, sonra dünyanın bütün çocukları..

Eksiksiz sevdim hepsini, sarıldım sımsıkı

Ama yaşlar birikmiş hep gözünde,

Ellerinin kanayası var.

Yolumun üstünde hiç çiçek yok,

Yaralarımla anılmak istiyorum,

Onlar benim kaldırım taşım.

Sigarayı bıraktım,

Çaya attığım şekeri bile azalttım

Otobüse bile biniyorum hatta.

Ne güzel mutluluklar görüyorum,

Herkes karalar giyinmiş.

Geriye bir ben kalıyorum, bir de sokak kedileri.

Ama bitmedi daha, sürüyor kavgam.

Bilen bilir, doğduğumdan beri çıplağım.

Üzerini örtmem hiçbir şeyin,

Saçlarımı yolarım ama belli etmem

Daha sağlam ipler de öremem sana.

Canım çıkar da sesim çıkmaz

Bu, bir çeşit depremdir.

Duvarlara hak veriyorum

Bunun için en çok ben üzgünüm,

Ve en çok da kendimden af diliyorum.

Tanrı kadına kızgın, umarım dualarımı kabul eder.

İstanbul'da ölmüşüz biz,

Keşke yine hayatta olsak.