O Belde - Ahmet Haşim

Denizlerden

Esen bu ince havâ saçlarınla eğlensin.

Bilsen

Melâl-i hasret ü gurbetle ufk-i şâma bakan

Bu gözlerinle, bu hüznünle sen ne dilbersin!

Ne sen,

Ne ben,

Ne de hüsnünde toplanan bu mesâ,

Ne de âlâm-i fikre bir mersâ

Olan bu mâi deniz,

Melâli anlamayan nesle âşinâ değiliz.

Sana yalnız bir ince tâze kadın

Bana yalnızca eski bir budala

Diyen bugünkü beşer,

Bu sefîl iştihâ, bu kirli nazar,

Bulamaz sende, bende bir ma'nâ,

Ne bu akşamda bir gam-i nermîn

Ne de durgun denizde bir muğber

Lerze-î istitâr ü istiğnâ.

Sen ve ben

Ve deniz

Ve bu akşamki lerzesiz, sessiz

Topluyor bû-yi rûhunu gûyâ,

Uzak

Ve mâi gölgeli bir beldeden cüdâ kalarak

Bu nefy ü hicre müebbed bu yerde mahkûmuz...

O belde?

Durur menâtık-ı dûşîze-yi tahayyülde;

Mâi bir akşam

Eder üstünde dâimâ ârâm;

Eteklerinde deniz

Döker ervâha bir sükûn-ı menâm.

Kadınlar orda güzel, ince, sâf, leylîdir,

Hepsinin gözlerinde hüznün var

Hepsi hemşiredir veyâhud yâr;

Dilde tenvîm-i ıstırâbı bilir

Dudaklarındaki giryende bûseler, yâhud,

O gözlerindeki nîlî sükût-ı istifhâm

Onların ruhu, şâm-ı muğberden

Mütekâsif menekşelerdir ki

Mütemâdî sükûn u samtı arar;

Şu'le-î bî-ziyâ-yı hüzn-i kamer

Mültecî sanki sâde ellerine

O kadar nâ-tüvân ki, âh, onlar,

Onların hüzn-i lâl ü müştereki,

Sonra dalgın mesâ, o hasta deniz

Hepsi benzer o yerde birbirine...

O belde

Hangi bir kıt'a-yı muhayyelde?

Hangi bir nehr-i dûr ile mahdûd?

Bir yalan yer midir veya mevcûd

Fakat bulunmayacak bir melâz-i hulyâ mı?

Bilmem... Yalnız

Bildiğim, sen ve ben ve mâi deniz

Ve bu akşam ki eyliyor tehzîz

Bende evtâr-ı hüzn ü ilhâmı.

Uzak

Ve mâi gölgeli bir beldeden cüdâ kalarak

Bu nefy ü hicre, müebbed bu yerde mahkûmuz...

Ahmet Haşim

Okumaya Devam Et ↬

Bağ Bozumu - Paul Verlaine

Başımızdan bir şarkıdır yükselir 

Belleğimizin yok olduğu an. 

Kanımızın şarkısıdır duyulan 

Ki uzak bir musiki gibi gelir.

Dinleyin bu kanımızdır ağlayan, 

Ruhumuz bizi terkedip gidince, 

O ana dek işitilmeyen ince 

Bir ses gelir başlar başlamaz susan.

Ey şarap, kan; kızıl üzüm kanının 

Kara damar şarabının kardeşi, 

Tanrısal iksirleri insanların.

Şarkı söyleyin, ağlayın, belleği 

Ruhu atın; karanlıklara değin 

Garip bedenimizi sürükleyin

Paul Verlaine

Okumaya Devam Et ↬

Kaçışa Gazel - Federico Garcia Lorca

Birçok kere yitirdim denizde kendimi

Yeni kesilmiş çiçeklerle dolu kulaklarım

Dilim sevgiyle, acıyla dolu.

Birçok kere yitirdim denizde kendimi

Bazı çocukların kalbinde yitirdiğim gibi.

Kimse yoktur duymasın öpüşürken

Yüzü olmayan insanların gülümseyişini

Kimse yoktur dokunurken bir bebeğe unutsun

Durgun kafataslarını atların.

Çünkü aranır alında güller

O katı görünüşünü kemiklerin.

Başka işe yaramaz erkeğin elleri

Toprağın altındaki köklere benzemekten.

Bazı çocukların kalbinde yitirdiğim gibi

Birçok kere yitirdim denizde kendimi.

Gidiyorum aramaya, suyu bilmeden,

Beni çürütecek, ışık yüklü ölümleri.

Federico Garcia LORCA

Okumaya Devam Et ↬

Suskun - Ahmed Arif

Sus, kimseler duymasın.

   Duymasın ölürüm ha.

   Aydım yarı gecede

   Yeşil bir yağmur sonra...

   Yağıyor yeşil.

   En uzak, o adsız ve kimselersiz,

   O yitik yıldızda duyuyor musun?

   Bir stradivarius inler kendi kendine,

   Yayı, reçinesi, köprüsü yeşil.

   Önce bendim diyor ve sonra benim...

   Ölümsüz, güzel ve çetin.

   Ezgisidir dolaşan bütün evreni,

   Bilinen, bilinmeyen ıssızlıkları.

   Canımı, tüylerimi sarmada şimdi

   Kendi rüzgarıyla vurgun...

   Sarıyor yeşil.

   Rüya, bütün çektigimiz.

   Rüya kahrım, rüya zindan.

   Nasıl da yılları buldu,

   Bir mısra boyu maceram...

   Bilmezler nasıl aradık birbirimizi,

   Bilmezler nasıl sevdik,

   İki yitik hasret,

   İki parça can.

   Çatladı yüreği çakmaktaşının,

   Ağıyor gök kuşaklarının serinliğinde

   Çağlardır boğulmuş bir su...

   Ağıyor yeşil.

   Yivlerinde yeşil güller fışkırmış,

   Susmuş bütün namlular...

   Susmuş dağ,

   Susmuş deniz.

   Dünya mışıl-mışıl,

   Uykular derin,

   Yılan su getirir yavru serçeye,

   Kısır kadin, maviş bir kız doğurmuş,

   Memeleri bereketli ve serin...

   Sağıyor yeşil.

   Aydım yarı gecede,

   Neron, çocuk kitaplarında çirkin bir surat,      

   Ve Sezarsa, bir ad, yıkıntılarda.

   Ama hançer taşı sanki

   Koca Kartaca!

   Hani, kibrit suyu vermişlerdi üstüne

   Bak nasıl alıyor, yigit,

   Binlerce yıl da sonra

   Alıyor yesil.

   Vurur dağın doruğundan

   Atmacamın çalkara,

   Yalın gölgesi.

   Kuş vurmaz, tavşan almaz,

   Ama aç, azgın

   Köpek balıklarıydı parçaladığı

   Bak, Tiber saygılı, suskun.

   Bak nilüfer dizisi zinciri.

   Bunlar bukağısı, kolbağlarıdır,

   Cihanın ilk umudu, ilk sevgilisi,

   Ve ilk gerillası Spartakus'un.

   Susuyor yeşil.

   Sus, kimseler duymasın,

   Duymasın, ölürüm ha.

   Aymışam yarı gece,

   Seni bulmuşam sonra.

   Seni, kaburgamın altın parçası.

   Seni, dişlerinde elma kokusu.

   Bir daha hangi ana doğurur bizi?

   Ruhum...

   Mısra çekiyorum, haberin olsun.

   Çarşılarin en küçük meyhanesi bu,

   Saçları yüzümde kardeş, çocuksu.

   Derimizin altında o olüm namussuzu...

   Ve Ahmedin işi ilk rasgidiyor.

   İlktir dost elinin hançersizliği...

   Ağlıyor yeşil.

Ahmed Arif

Leylim Leylim isimli bir araştırma yazımıza bakmak ister miydiniz?

Daha fazla Ahmed Arif için tık

Okumaya Devam Et ↬

Belki Yine Gelirim - Ahmet Telli

Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir

her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü

Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa

bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse

ama bir tufan az mı gelir yoksa yine de 

yırtılan ve parçalanan birşeyler olmalı mutlaka

hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler

Oysa ne kadar sakin bu sokaklar ve bu kent

ne kadar dingin görünüyor bana şimdi gökyüzü

Gidenler nerde kaldılar, özledim gülüşlerini

bir kenti güzelleştiren yalnız onlardı sanki

onlardı çocuklara ve aşka ölesiye bağlanan

kadınları güzelleştiren herhalde onlardı

'Tükürsem cinayet sayılır' diyordu birisi

tükürsek cinayet sayılıyor artık

ama nerde kaldılar, özledim gülüşlerini onların

Uzun uzun bakıyorum kıvrılan sokaklara

tek yaprak bile kımıldamıyor nedense

ve tek tek söndürüyor ışıklarını varoşlar

alnımı kırık bir cama yaslıyorum, kanıyor

kanımın pıhtılarında güllerin serinliği

ve fakat bir cellat gibi yetişiyor pusudaki

Dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Yaşamak neleri öğretiyor, düşünüyorum

okuduğum bütün kitaplar paramparça

çıkıp dolaşıyorum akşamüstleri bir başıma

bir uçtan bir uca yalnızlıklar oluyor kent

bulvar kahvelerinin önünden geçiyorum

sırnaşık aydınlar, arabesk hüzünler

bir gazete sayfasında sereserpe bir yosma

Sesler gittikçe azalıyor, kuşlar azalıyor

ve ne zaman yolum düşse vurulduğun yere

kızgın bir halka oluyor boynumda o sokak

Hüznü yalnız atlarımız duyuyor artık

biz çoktan unutmuşuz böyle şeyleri

ama içimde bir sırtlanın dalgın duruşu

ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

İçimde zaptedilmez bir kırma isteği

dizginlerini koparan bir at sanki bu

soluk soluğa kalıyorum her sonbahar

ve sevgilim ne zaman hoşgörülü olsa

bir yolculuk düşüyor aklıma, gidiyorum

bütün gençliğim böylece geçip gitti işte

ama hala bir şeyler var vazgeçemediğim

Hangi duvar yıkılmaz sorular doğruysa

birgün gelirsek hangi kent güzelleşmez

şiirlerim bir dostun vurulduğu yerde yakıldı

geri almıyorum külleri yangınlar çıksın diye

Devriyeler çıkart şimdi, bütün ışıklarını söndür

sorduğum hiçbir soruyu geri almıyorum ey sokak

ve dilimin ucunda küfre dönüyor her sözcük

Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir

bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa

bitse bu kirli ve yapışkan sessizlik, hiç gitmesem

oysa ne kadar sakin sokaklar, kent ve bütün yeryüzü

ipince bir su gibi sızıyorum gecenin tenha göğüne

sessizce çekip gidiyorum şimdi, sessiz ve kimliksiz

Belki yine gelirim, sesime ses veren olursa bir gün

Ahmet Telli

Okumaya Devam Et ↬

Mutlu Aşk Yoktur - Louis Aragon

İnsan her şeyi elinde tutamaz hiç bir zaman 

Ne gücünü ne güçsüzlüğünü ne de yüreğini

Ve açtım derken kollarını bir haç olur gölgesi 

Ve sarıldım derken mutluluğuna parçalar o şeyi

Hayatı garip ve acı dolu bir ayrılıktır her an 

Mutlu aşk yoktur

Hayatı Bu silahsız askerlere benzer 

Bir başka kader için giyinip kuşanan 

Ne yarar var onlara sabah erken kalkmaktan 

Onlar ki akşamları aylak kararsız insan 

Söyle bunları Hayatım Ve bunca gözyaşı yeter 

Mutlu aşk yoktur

Güzel aşkım tatlı aşkım kanayan yaram benim 

İçimde taşırım seni yaralı bir kuş gibi 

Ve onlar bilmeden izler geçiyorken bizleri 

Ardımdan tekrarlayıp ördüğüm sözcükleri 

Ve hemen can verdiler iri gözlerin için 

Mutlu aşk yoktur

Vakit çok geç artık hayatı öğrenmeye 

Yüreklerimiz birlikte ağlasın sabaha dek 

En küçük şarkı için nice mutsuzluk gerek 

Bir ürperişi nice pişmanlıkla ödemek 

Nice hıçkırık gerek bir gitar ezgisine 

Mutlu aşk yoktur

Bir tek aşk yoktur acıya garketmesin 

Bir tek aşk yoktur kalpte açmasın yara 

Bir tek aşk yoktur iz bırakmasın insanda 

Ve senden daha fazla değil vatan aşkı da 

Bir tek aşk yok yaşayan gözyaşı dökmeksizin 

Mutlu aşk yoktur ama 

Böyledir ikimizin aşkı da

Louis Aragon

Okumaya Devam Et ↬

Deliler ve Mahkumlar İçin Dua - Rainer Maria Rilke

Sizler ki, hayat, belki sezdirmeden,

Sırt çevirmiş koca çehresiyle: şimdi,

Kim bilir, kendine hayattayım diyen

Biri dile getirmekte hafiften

Dışarda, özgürlüğün iklimlerinde,

Vakit geceyken bir duayı:

Kolay öldiirebilesiniz diye zamanı;

Çünkü zaman, hep peşinizde.

Şimdi hatırladığında hayat sizi,

Şefkatle saçlarınızı okşar:

Neniz var idiyse, hepsi

Bundan böyle başkalarında yaşar.

Hep sessiz kalmalısınız sizler,

Yürekleriniz artık yaşlandığında,

Hiçbir zaman öğrenmemeli anneler,

Yaşamak diye bıı da varsa.

Yukarlarda ay yükselmekte,

Aralandığı yerde dalların,

Ve sakinleri sîzlermişçesine

Pençesine düşmekte yalnızlığın.

Rainer Maria Rilke

Okumaya Devam Et ↬

Acı - Halil Cibran

Ve bir kadın, "Bize acıdan bahset" dedi.

Ve o cevap verdi:

"Acınız, anlayışınızı saklayan kabuğun kırılışıdır.

Nasıl bir meyvenin çekirdeği,

kalbi güneş'i görebilsin diye

kabuğunu kırmak zorundaysa,

siz de acıyı bilmelisiniz.

Ve eğer kalbinizi,

yaşamınızın günlük mucizelerini

hayranlıkla izlemek üzere açarsanız,

acınızın, neşenizden hiç de

daha az harikulade olmadığını göreceksiniz;

Ve kırlarınızın üstünden

mevsimlerin geçişini kabul ettiğiniz gibi,

aynı doğallıkla, kalbinizin mevsimlerini de

onaylayacaksınız.

Ve kederinizin kışını da, 

pencerenizden huzur içinde seyredeceksiniz.

Acılarınızın çoğu sizin tarafınızdan seçilmiştir.

Acınız, aslında içinizdeki doktorun,

hasta yanınızı iyileştirmek için

sunduğu "acı" ilaçtır.

Doktorunuza güvenin

ve verdiği ilacı sessizce ve sakince için;

Çünkü size sert ve haşin de gelse,

onun elleri,

"Görülmeyen"in şefkatli elleri

tarafından yönlendirilir.

Ve size ilacı sunduğu kadeh

dudaklarınızı yaksa da,

O'nun kutsal gözyaşlarıyla ıslanmış

kilden yapılmıştır."

Halil Cibran

Okumaya Devam Et ↬

Ben Kandan Elbise Giydim Hiç Değiştirsinler İstemezdim

Kendinden birşeyler kattın

Güzelleştirdin ölümü de

Ellerinin içiyle aydınlattın

Ölüm ne demektir anladım

Yer değiştiren ben değildim

Farklılaşan sendin

Sendin bana gelen aynalarla

Sendin bana gelen sendin

Artık ölebilirdim 

Bütün İstanbul şahidim

Ben kandan elbiseler giydim

Bundan senin haberin var mı

Sezai Karakoç

Okumaya Devam Et ↬

Aşk Risalesi - Erdem Bayazıt

Dirilmek yeniden 

Yerin uyanması gibi kımıldaması gibi toprağın

Bulutları yarması gibi gün ışığının 

Yağmurun ansızın boşanması 

Binlerce kuşun bir anda parlaması havalanması 

Erimesi gibi karların ve buzulların 

Patlaması gibi dal uçlarında tomurcukların 

  

Dirilmek yeniden 

Yüzyıl süren bir berzahtan geçmişiz gibi 

Kandan kinden öfkeden 

Üstümüze bir sağnak boşanmış gibi 

Sürekli lekelendiğimiz çözülmeye terkedildiğimiz 

Bir bataktan çıkar gibi. 

  

Yürürken otururken yatarken 

Hep çürümek durumunda kalmış 

Duyduklarımızdan dolayı kulaklarımız 

Gördüklerimizden ötürü gözlerimiz 

Dokunduklarımız için ellerimiz. 

  

Belli bir bozgun yaşamışız 

Her şeye ölüm dadanmış sanki 

Kadınlar ki anne olmamak için direniyorlar 

Erkekler ki savaşmayı tümden unutmuşlar 

Çocuklar zaten hiç çocuk olmuyorlar 

Çocukluk kalkmış dünyadan gibi 

Her çocuk antik çağ filozoflarından bir kalıntı sanki. 

  

Aşkın son saltanatını yaşamak içinmi ey kalbim 

Ruhun serüvenine bir kale olmak için mi? 

Bu başkaldırma kanatlanma. 

  

Durmadan geçiyordu o zamanlar 

Üstümüzden tanklar toplar binler tonluk arabalar 

Boğuk bir ses madeni bir böğürme 

Bir metropol devinin içimiz titreten iniltisi 

Ta uzaklarda şehirlerin üstünde kımıldayan 

Bir korkunun yüreğimizde biriken tedirginliği 

Bir sam yeli gibi bedenimizi yüzümüzü saçlarımızı 

Yalayarak 

Çekiyordu bizi ve herkesi. 

  

Ama sen uzaklardaydın ey kalbim 

Uzaklardaydın, sevdiğim uzaklardaydı 

Ayın ve yıldızların çağlayarak 

Berrak şelaleler yaparak 

Coşku içinde aktığı 

Bir yerlerdeydi. 

  

Hani bir gün bir çobana rastlamıştık 

Kavalıyla bir sümbülü emziriyordu 

Adı ferhat mıydı neydi 

Koyunların kurtların böceklerin ve çiçeklerin 

Sadakatten mest oldukları 

Her birinin gözlerinde 

Kaybolur gibi kayar gibi 

Dalıp gittiğimiz o saadet evreni 

Kayaların yüzlerinden okuduğumuz o ebedi bilinç 

Bizi çekip almıştı kılcal damarlarımızdan. 

  

Yaslan göğsüme sevdiğim 

Benim gönlüm gök gibidir açık deniz gibidir 

Pas tutmaz benim içim yeryüzü gibidir toprak gibidir 

Sen ki bulut gibisin 

Ay gibisin güneş gibisin bazan. 

  

Usul usul inen 

Yağmur tıpırtılarını 

Dinler gibi 

Dalıp gitmiştik 

Sen konuşuyordun 

İpil ipil yağan bir yağmur gibi konuşuyordun 

Onlar ki konuklarımızdı 

Adları Keremdi Yusuftu Kaystı 

Hepsi de ezelden tanıdıktı dosttu. 

  

( Ara Çağrı ) 

Sen bir taze haber gibi gelmiştin unutmadım 

Her gelişin bir taze haberdi unutmadım 

  

Aşktı alıp verilen altın bir vakitti yaşadığımız 

Bir muştuyu algılamanın sürekli gerilimiydi sanki 

unutmadım 

  

Can oynanırdı evlerde yollarda meydanlarda 

Can alınıp can verilirdi hiç unutmadım 

  

Sen uyurdun uykun bir tepeden seyredilen uçsuz bir vadi 

Kıyısından seyredilen bir denizdi sanki unutmadım 

  

Ah sevgili ! Hayat görünürdü kapından, bir çırpınış 

yüreklerimizde 

Sen evinden çıktığında güneşler doğardı içimizde 

unutmadım 

  

Toprağa düşen tohum onda gizlenen renk şekil koku 

Senin için biçimlenirdi renklenirdi kokardı senin için 

unutmadım 

  

Ebedi masum çocuklar zamanın solmayan çiçekleri 

İstemişlerdi de ezan okumuştu Bilal bir sabah

unutmadım 

  

O dirildi O dirildi diye birden çalkalanan sokaklar 

Ölüm ki sonsuza açılan bir kapıydı hiç unutmadım 

Ey aşk ey dirilik soluğu ey evrenin hareket kaynağı 

Nasıl unuturum nasıl unuturum hiç unutmadım. 

  

Haydi gel sevgilim 

Uzanalım toprağın altına 

Çiçekler mayalansın göğsümüzde 

Bu akıp giden bu kör gidip yol giden 

Kalabalıkları bu insanları 

Ezen çiçekleri, bir kere bile farkına varmayan 

Dökülen bu yıldızları yağmur birikintilerine 

Çiğneyerek geçen bu adamları ve kadınları 

Uyarmak için bir an durdurmak için 

Bu bizi terkeden, bacaları öksüz ve boynu bükük 

İçimizde sonsuzluk kavislerinden izlerini taşıdığımız 

Ama şimdi kendimizi zorlasak da 

anımsayamadığımız tasarlayamadığımız o kırlangıçları 

Ah tekrar dönülebilir mi? yaşayabilirmiyiz ? 

Uzansak yerin altına ve toprak olsak. 

  

Haydi gel sevgilim 

Bir daha deneyelim 

Bir kere daha kesmek için yolunu kalabalıkların 

Yüreğimizden gönlümüzün derinliğinden 

Vermek hep vermek için 

Çünkü dağıttıkça çoğalır bizim zenginliğimiz 

Aşkın bir adı da berekettir 

En iyi anlatandır o 

Hirada bir mağarada 

Gözden döküleni 

Gönülden geçeni. 

  

Ah hep o kelimeyi bulmak için bütün bu 

Çabalarım 

Seni çağıracak olan. 

  

Nasıl da unuttuk 

Oysa daha anar anmaz adını 

Ansızın patlayan bahara bir pencere açmışız gibi 

Kış ortasında çıkıveren güneş gibi 

Birden sıyrılıverip bulutlardan 

Üryan görülen can gibi 

Doldururdun içimizi 

Ve eviçlerimizi. 

  

Ah oruçlu bir ağustos vaktinde 

Bir kayanın dibinden kaynayan 

Soğuk ve berrak sulara 

Uzanıp kana kana 

Avuç avuç alıp 

Yüzümüzde içimizde 

Duyduğumuz 

Gibi 

Aşk. 

  

Ah bir yalnızlık vaktinde 

Herkesle birlikte olduğumuz 

Gene de yalnız olduğumuz 

Bir parkta 

Ta uzaklardan gelir gibi 

Bir tamburdan bir ezginin 

Bizi bizden ve herşeyden 

Alıp götürdüğü gibi 

Aşk. 

  

Haydi gel sevgilim gene arayalım 

Makam-ı İbrahimde rastlanan ayak izlerini 

Dedesinin elinden tutup Kubays dağına götürdüğü 

Yüzüsuyu hürmetine yağmur istediği 

Yeryüzünün bereketlenip çiçeklerle bezendiği 

Develerin coşarak çöllerde 

Ayak sesleriyle şiirler bestelediği 

O vakitleri. 

  

Haydi gel bir daha bir daha 

Arayalım 

Herkesin ve herşeyin uykuya vardığı 

Bir vakitte 

Gürül gürül 

Bardaktan boşanır gibi 

Yeryüzünü ve gökyüzünü 

Dünyanın bu yüzünü ve öbür yüzünü 

Geceyi ve gündüzü 

Dolduran 

Yüreğimizi kuşatan 

O kitaptan 

Okunanı. 

  

Yaşamak, avını gözleyen 

Sessiz gergin 

Soluk soluğa 

Bir atmaca 

Sağ elimin 

Parmakları ucunda. 

  

Ve ölüm 

Bir güvercin 

Beyaz 

Süzülen masmavi gökten 

Berrak sulara. 

  

Bir yıldız kayıyor kayıyor kayıyor 

Bir dal uzuyor uzuyor 

Bir gül kanıyor bir seher vaktinde 

Yanıyor bir ateş için için 

İçimde içimin de içinde 

Bir ezgi dönüyor dönüyor dönüyor 

Bir ney eriyor dudaklarımda 

  

Aşkın bir adı da yorulmamaktır.

Erdem Bayazıt

Okumaya Devam Et ↬

Lady Lazarus - Sylvia Plath

Gene yaptım, gene yaptım işte.

On yılda bir kere

Beceririm bunu ben –

Bir çeşit ayaklı mucize, tenim

Bir Nazi abajuru kadar parlak,

Sağ ayağım

Kağıt üstüne ağırlık,

Yüzüm hiçbir özelliği olmayan, halis

Yahudi keteni, en incesinden.

Kaldır o örtüyü

Sevgili düşmanım.

Korkuttum mu yoksa?

Göz ve burun oyuklarımla, otuz iki dişimle?

Sasımış soluğum

Yok olur gider bir günde.

Pek yakında, evet pek yakında

Mezar inimin yediği etim

Gene üstümde olacak eve gittiğimde.

Bir kadın olacağım yine, yüzümde gülümseme.

Otuzundayım daha.

Kedi gibi dokuz canım var hem de.

Bununla üç etti.

Ne pis iş bu

Silip, yok etmek her on yılı böyle.

Milyonlarca lif, milyonlarca.

Ağızlarında fındık fıstık çatur çutur, itişip

Kakışıyor kalabalık, görmek için ellerimin, ayaklarımın

Açığa çıkarılışını.

Baylar, bayanlar !

Böyle striptiz görmediniz.

Bunlar ellerim.

Bunlar da dizlerim.

Bir deri bir kemiğim belki,

Ama, aynı kadınım işte, tıpatıp aynı.

İlk kez olduğunda on yaşındaydım ben.

Kazaydı.

İkincisinde, işi bitirmeye

Ve bir daha dönmemeye öyle kararlıydım ki.

Kapatmıştım kendimi,

Sallanıyordum deniz kabuğu gibi.

Seslenmek, durmadan seslenmek, bir de ayıklamak

Zorunda kaldılar üstüme inciler gibi yapışmış kurtları.

Ölmek,

Herşey gibi, bir sanattır,

Bu konuda yoktur üstüme.

Öyle ustaca yaparım ki cehennem gibi gelir.

Öyle ustaca yaparım ki gerçekmiş gibi gelir.

Bir talebim olduğunu bile söyleyebilirsiniz.

Öyle kolay ki bir hücrede bile yapabilirsiniz.

Öyle kolay ki yaparsınız ve kımıldamazsınız.

Benim canıma okuyan

Aynı yere, aynı surata,

Aynı şaşkın, hayvansı

“Bu bir mucize ! Mucize!”

Haykırışlarına güpegündüz

Görkemli bir dönüş yapmak.

Bir bedeli var

Yaralarıma bakmanın, kalp atışlarımı

Dinlemenin bir bedeli var –

Tıkır tıkır çalışıyor işte.

Bedeli var, hem de ne bedeli var,

Bir sözcüğümün ya da bir dokunuşumun

Ya da kanımdan bir damlanın

Ya da saçımın bir telinin ya da bir parçasının elbisemin.

Ya, işte böyle, Herr Doktor.

İşte böyle, Herr Düşman.

Beni siz yarattınız.

Ben sizin kıymetli eşyanız.

Eriyip bir çığlığa dönüşen

Som altından bebeğiniz.

Dönüyor, yanıyorum.

Yüksek alakalarınızı küçümsüyorum sanmayın.

Karıştırıp durduğunuz

Küller, küller –

Et, kemik, yok orada başka bir şey –

Bir kalıp sabun,

Bir alyans,

Bir de altından diş dolgusu.

Herr Tanrı, Herr Şeytan

Aman dikkat

Aman dikkat

Ben diriliyorum, kalkıyorum işte

Küllerin arasından kızıl saçlarımla

Ve insan yiyorum, hava solurcasına.

Sylvia Plath,

23-29 Ekim 1962

Okumaya Devam Et ↬

Tecavüz Günlüğü - Tamer Dursun

Türkiye’de tecavüz olayları ‘sessiz sedasız’ son on yılda yüzde 400 artış göstermiştir. Bu yüzden ‘tecavüz günlüğü’ şiiri sizi rahatsız etmek için yazılmıştır. Umarım amacına ulaşır.

***

bacak aramda bir güvercin ölüsü var anne

şimdi bütün gökyüzü benim olsa nolur?

sıtmalı akşamlardan biriydi

yürüyordum sabıkalı kaldırımlarda

ilkin arkamda gürültülü adımlar duydum

korkacaktım vaktim olsaydı

evimi kim bu kadar uzağa koymuştu?

ya da ben neden bu kadar uzaklardaydım?

yağmur çiseliyordu

aylardan marttı

günü sorma bana anne

gölgeleri onlardan önce çöktü üstüme

üç kişilerdi

yok hayır

otuz kişilerdi

belki de

üçyüz…

bacak aramda bir güvercin ölüsü var anne

şimdi bütün gökyüzü benim olsa nolur?

biri ağzımı kapattı

diğerleri beni sürüklediler çıkmaz bir sokağa

çantam düştü kolumdan

sonra hani ben çırpınıyordum ya

yaşamak gibi

zaman gibi

özgürlük gibi

isyan gibi

kolyemdeki sahte inciler döküldü yola

bir kedi bakıyordu gözlerime

gözlerim konuşmayı

bağırmayı

haykırmayı

çok istiyordu anne

elbisemi yırtarken onlar

minarede ezan sesi

‘bari ezan bitene kadar bekleyelim’ dedi

sapsarı dişleri olan

‘vakit yok’ dediler

vakit yoktu anne

ne yaşamaya

ne de ölmeye

karanlık hiç bu kadar siyah olmamıştı

ve

hiç bu kadar çaresiz kalmamıştım

çırpınıyordum

çırpındıkça

saksıdaki zambaklarım ölüyordu

vitrinlerde beğendiğim elbiseler

duvarda asılı diplomam

çeyiz sandığımda oyalı havlularım

sevdiğim oğlanın dudakları ölüyordu

bacak aramda bir güvercin ölüsü var anne

şimdi bütün gökyüzü benim olsa nolur?

tecavüz edilirken

ağlamaz insan anne

tecavüz edilirken

kanamaz insan

yalvarmaz

acımaz

umut etmez insan anne

tecavüz edilirken

çocukken dinlediğin bir masal aklına gelir

bedende kocaman kıllı eller

bilekler sürgünde

dudağın kenarında bir kan çiçeği

soldu solacak

salyalar boyunda

salyalar göğüslerinde

salyalar saçlarında

salyalar anne salyalar…

tecavüz edilirken

çocukken dinlediğin bir masal aklına gelir

neydi o masalın sonu

onu düşünürsün

bir varmış bir yokmuşla başlıyordu

ama nasıl bitiyordu

hatırlayamazsın

her şeyi hatırlarsın

bir onu hatırlamazsın

tecavüz edilirken

insan en çok kendine sarılır anne

ben kendime sarıldım

‘ağlama’ dedim

ama

‘acımayacak’ diyemedim

‘geçecek’ diyemedim

acıdı

ve

geçmiyor anne

bacak aramda bir güvercin ölüsü var anne

şimdi bütün gökyüzü benim olsa nolur?

Tamer Dursun

Okumaya Devam Et ↬

Nâlan - Yusuf Hayaloğlu

Merhaba Nalân... bu sen misin, 

Yoksa sen mi sandım; 

Biri çimdiklesin beni...

Şöyle ışığa gel de göreyim, 

Beni dümdüz eden, 

O yalandan da yalan gözlerini...

Merhaba Nalân...

Amortiden mi çıktın güzelim? 

Bak yine şapşal ettin bizi...

Oysa ne güzel unutmuştuk

Ve ne güzel sona ermişti, 

O gerzek pembe dizi! ..

Hani, son bölümde sen yamuk yapıp

Fabrikatör Nubar Bey'in

Tarabya köşküne gitmiştin...

Hani, arkadaşım Halit Akçatepe'nin yanında

Beni acayip refüze etmiştin...

Ve işte o an gözümde, 

Eskicinin bile almadığı

Bir eski eşya gibi, bitmiştin! ..

Merhaba Nâlan..

Pişmanlıklar denizinin biletsiz yolcusu...

Merhaba, artist olma hayallerinin

İkinci sınıf karakter oyuncusu! ..

Vay anasını sayın seyirciler, 

Vay anasını be... vay anasını! ..

Bak, şimdi ağlarım ha, 

Tez kapatsın biri, 

Gözlerimin bozuk vanasını! ..

Oysa, o zehir kusan fabrika yolunda

Beraber ıslanmıştık biz, nice yağmurda.

Ve o gün, Nubar Bey'in çarpıp kaçtığı

Bir hayvancağızdı inleyen, 

Yol kenarı çamurunda.

Ve hep kendine ayırdığın

O bencil yüreğin, 

Bir de o gariban köpeğe sızlamıştı.

Ve ben, ilk defa seni böyle bilmiştim, 

Ve damarlarım ilk defa böyle cızlamıştı! ..

Merhaba Nâlan... merhaba! 

Yoksul mahallemizin en havalı kızı.

Merhaba, yanlış ağlara takılmış

Muhteşem deniz yıldızı! ..

Ben sana bakınca, dolardım bulut gibi

Dolardım da bir türlü yağamazdım...

Sen bana bakınca, 

Bir ağlamak düğümlenir boğazımda, 

Gurur yapar, ağlamazdım...

Ne düşkündüm sana be! 

Hani hayvanlar yavrusunu yalarmış, 

Aynen öyle...

Ne tutkuydu bizimkisi be! 

Hani Ferhat dağları nasıl delermiş, 

Aynen öyle...

Ve o nasıl gidişti be! 

Hani bir tren gelir de üzerinden geçermiş, 

Aynen öyle...

Of Nâlan of! ..

Sen benim neler çektiğimi bilsen, 

Bunu bilmekten ölürdün...

Şu kadarını söyleyeyim:

Hani taş olsan, 

Yani taş olsan; 

Ortadan ikiye bölünürdün...

Gitme Nâlan, dur! 

Tekrar gitme ne olur! ..

Aldırış etme saçma sapan sözlerime.

Yoo... hayır, ağlamıyorum, 

Galiba cıgaranın dumanı kaçtı gözlerime.

Belki de sen haklıydın, 

Bu mahallede ne bahtın açılır, 

Ne de boyun uzardı.

Üstelik annen ölmüştü

Ve sokağınız, 

Acını kaldıramayacak kadar dardı...

Terso gidiyordu herşey...

Milllet işi-gücü bırakmış, 

Aklını bize takıyordu.

Altımızda çul yoktu, 

Üstümüzde dam akıyordu.

Arap kızı camdan bakıyordu...

Sen gittikten sonra ben, 

Hiç sorma...

El attığım her işi, çok geçmedi batırdım.

Çünkü seni unutmanın tek yoluydu; 

Bütün kazancımı şaraba yatırdım.

Ama gelinliğin duruyor.

Baba yadigarı cumbalı evi de satmadım.

Yalanım varsa kalkmayayım şuradan:

Ben seni bir tek gün, 

Bir tek gün bile unutmadım! ..

Merhaba Nâlan, 

Merhaba üzgün melek.

Merhaba kadersizim, talihsizim.

Merhaba titreyen elim, sancıyan belim, 

Ağrıyan dizim, vazgeçilmezim! ..

Ama Necdet Tosun öldü Nâlan, 

Artık yemekleri sen, 

Salatayı da ben yapacağım.

Sami Hazinses kadar olmasa da

Bahçeyi sevdiğin çiçeklerle donatacağım.

Kemal Sunal da öldü Nâlan, 

İyi kalpli amcaları birer-birer uğurladık.

Ve dünya kirlendi, 

Filmler bozuldu

O masum sevdalar yaşanmıyor artık...

Sen varsın, ben varım.

Bir de, acımasız bir dünya var dışarıda...

Esas film şimdi başlıyor, 

Ve bütün koltuklar bomboş bu sinemada! ..

Merhaba Nâlan, merhaba! ..

Sen ortada sıçan, ben şaşkın körebe...

Ulan seviyorum seni be! ..

Ulan, nereden inceldiyse, 

Oradan kopsun be! ..

Yusuf Hayaloğlu

Okumaya Devam Et ↬