Yaramın Sadeliğinin Şerefine

Kalbimin acılığını alsın diye mayasına pudra şekeri döküyorum,

Son kullanma tarihi geçmiş gibi rafa kaldırıyorum bedenimi.

Balkonumda yetiştirdiğim çileklerle kendime kırmızı bir duvar örüyorum,

Aynı şeye inanalım diye yokluktan yeni bir din var ediyorum.

Gidecek yerim var sansınlar diye taksi durağında bekliyorum,

Evimde elektrik olmadığını unutup mutlu günler görmeye özeniyorum.

Yatak odamdaki tavan beni izledikçe Türkçe öğreniyor,

Koridorla aramdaki boşluğa gözlerini dikiyorum.

Bir anlık sakarlıkla kendi üstüme dökülüyorum.

Kanıma karışan acı bulaşıcı olduğundan tüm şehir benimle karantinaya giriyor.

Kendime kaç yaşındasın diye soruyorum,

Senin adını söylüyor.

Kendime pembe çoraplar örüp ayak izlerimi gizliyorum,

Geçmişim Amerikan askeri gibi durmadan benimle savaşıyor.

Ay ışığı tenimi beyaz bir gelinlik gibi sarıyor.

Sokak çocukları penceremden gözüken tek bulutu çalıyor,

Gövdeme satılık ilanı asıp yeni bir ruj alıyorum.

Bir gün doğal sarışın olabilmek için her gece limon yiyorum.

İstanbul Modern'de göğsümdeki yaraları sergiliyorum,

Milyonlar beni alkışlıyor. 

Ne zaman kim olduğumu unutsam annemi taklit ediyorum.

Üzerimde 40 beden bir yalnızlıkla geziyorum,

Aynalar bile beni tanımıyor.

Belediye kurslarında kalbime siyah beyaz fotoğraf çekmeyi öğretiyorum,

İçimde çiçekler büyütüp tanesini on liradan satıyorum.

Yürüdüğün tüm yolları ezberleyebilmek için bacaklarım üçe bölünüyor.

Çocukluğum otostopla peşime takılıyor,

Her derdimi kendime anlatmaktan sesim kısılıyor.

Yaşlanmaktan korktuğum için 24 yaşımı evimin duvarına asıyorum.

Sende gördüğüm her eksiği tamamlamak için kalbimden veriyorum,

Yaramın sadeliğini komşular bile ayıplıyor.

Hayallerimi dondurup mahalle bakkalının dolabında saklıyorum,

Beni mutlu edecek ne varsa bir alt katında yaşıyorum.

Ocak 2024

Okumaya Devam Et ↬

Acı Bir Parantez

Annem, tüm kadınlığıyla karşımdaydı;

Bense her yaşta aykırı olmayı seçtim

Ancak söz vermeyi bilmeyen bir Tanrı'ya inanabilirim,

Karanlık taraftayım ve bunu hiç sorun etmiyorum

Gittikçe deliriyorum, iyileştim sanıyordum;

Ürkütücü bir varoluştan sonra bu ne tür bir yıkım?

Ne zaman yatağımda bir saç teli görsem, annem geldi sanıyorum;

Ölmek temizliktir. Önceleri korkardım ama artık alıştım,

Sana inanmadan önceki Tanrım hala babamdır.

Ancak kendi bileklerini kesen bir Tanrı olabilirdim,

Sense insanları başka kutsal kitaplara teşvik ederdin

Ve bu, adil bir paylaşım olabilirdi

İnsanın yaradılışına kırgınlığı nasıl iyileşir?

Sevgilim,

Seni öperken kendime sığındığımı fark ediyorum

Gözlerimde mavi bir ışık vardı. İşte ben onu kaybettim.

Seni sevmek için geçerli bir neden aramıyorum,

İnsan yarasını saranı sever. Tüm dinler böyle doğmuştur.

Ama biliyorsun tek omzum, tek göğsüm var benim;

Hiçbir adamı tekrar doğuramam.

Tehlikeli şiirler yazıp gazetelere çıkmak istiyorum,

Ama Türkçe‘ye küsecek kadar yorgunum.

İnsan, kendini duymayan bir bedeni nereye kadar taşıyabilir?

Herkesi görmekten renklerime öyle uzağım ki,

Bundan böyle ne işe yarar ellerim...

Bir adam gördüm.

Sağ eli kalem tutmuyor, saklamaya çalışıyordu.

Benim de sağ kolum felç oldu.

Ne diyeyim, güzel şiirdi.

Var oluşumla ilgili öyle çok şiir yazdım ki, kimse bana inanmaz oldu

Tam da bu yaşıma acı bir parantez açıyorum;

İsmimi unutup milyon kere ölmüşüm ben.

Tüm çocukların ellerinden tutar kadınlığım,

Ama her yolun sonu olacağına inanmasın hiç kimse.

Anlamlı bir cümle kurup sadece ölümü beklemek istiyorum

Seni yazamam, şiir zannederler;

Ancak anlatabilirim, yazmasını hatırlamıyorum.

Beni duyman lazım, bağıramam;

Bedenimi bu uçurumda yalnız bırakmayacağım... 

Okumaya Devam Et ↬

Yılgın Bir Savaş Bu Kızım

Aslında kurallı bir cümleyim

Herkesi kendime benzetip,

Hepsinden nefret ediyorum.

Hastalık değil bendeki, maruz kalmak.

Yoksa böyle kimsesiz olmazdım.

Bana ölmeyi unutturan ne varsa annesiyim,

Annemin doğum acısıysa yaşamdan geliyor

Yine o acıyı özledim

Yaşam amacım bu bile olabilir.

Evimde akşam üstüdür şimdi,

Çıkarın battaniyemi.

Kızıma göre şu an sokak çocuğuyum,

Daha dün doğmuşum sanki

Anne oluyorum babama.

Hepimiz kendi acımızla ölüyoruz,

Bu da benim çıkmaz sokağım olsun.

Penceresi olan evleri sevmiyorum.

Çünkü yazık oldum, hata yaptım.

Çocuk yanımı doğurdum sana.

Bir tek güzel ellerim,

Resmin bile yüzüme bakmıyor.

Değilse de söyleme;

Bilmeyeyim kimlere gülüyor,

Kimlere güzelim.

En güzel annem benim,

Sonra sen, sonra dünyanın bütün çocukları..

Eksiksiz sevdim hepsini, sarıldım sımsıkı

Ama yaşlar birikmiş hep gözünde,

Ellerinin kanayası var.

Yolumun üstünde hiç çiçek yok,

Yaralarımla anılmak istiyorum,

Onlar benim kaldırım taşım.

Sigarayı bıraktım,

Çaya attığım şekeri bile azalttım

Otobüse bile biniyorum hatta.

Ne güzel mutluluklar görüyorum,

Herkes karalar giyinmiş.

Geriye bir ben kalıyorum, bir de sokak kedileri.

Ama bitmedi daha, sürüyor kavgam.

Bilen bilir, doğduğumdan beri çıplağım.

Üzerini örtmem hiçbir şeyin,

Saçlarımı yolarım ama belli etmem

Daha sağlam ipler de öremem sana.

Canım çıkar da sesim çıkmaz

Bu, bir çeşit depremdir.

Duvarlara hak veriyorum

Bunun için en çok ben üzgünüm,

Ve en çok da kendimden af diliyorum.

Tanrı kadına kızgın, umarım dualarımı kabul eder.

İstanbul'da ölmüşüz biz,

Keşke yine hayatta olsak.

Okumaya Devam Et ↬

Dersler : İnsan İyi Bir Hayat Yaşayıp Yaşamadığını Nasıl Anlar?

    Çağdaş İngiliz edebiyatının yazarlarından biri olan Ian McEwan’ın son kitabı Dersler, çok katmanlı yapısıyla insan doğasının karmaşıklığını tüm yönleriyle ele almış. Sevdiğim bir yazardan yine şaşırtıcı ve devasa bir eser okudum diyebilirim. Hatta hiç yazarla tanışmayan arkadaşıma bile oku diye yoğun ısrarlarıma maruz bıraktım. Yazarla tanışma kitabı da olabilir pekala. 

    1959 yılında küçük bir çocuk olan Roland, babasının isteği ve annesinin buna itaarkar bir tavırla boyun eğişiyle yatılı bir okula verilir. Sessizliği ve piyanoya olan yeteneği öğretmeni Miriam tarafından ilgi görür. Bu bir dönüm noktasıdır diyebiliriz. Arkadaşlıklar, okul, müzik, dersler genellikle ergenlik sebebiyle çok da parlak bir seyirde gitmez. Tuhaf alışkanlıklarıyla yatılı okuldaki Miriam'la yaşadıkları, parlayıp sönüveren anlık hevesleri derken nelere tanık olmuyoruz ki! Romandaki karşılaştığımız bir diğer zaman dilimi ise Çernobil felaketinin olduğu yıl. Bu zaman diliminde Roland büyümüş, hatta evlenmiş, daha da arttırıyorum baba bile olmuş olarak karşımıza çıkıyor. Roland'ı karısı tarafından terkedilmiş oğlu ile eve kapanmış olarak buluyoruz. Bu noktada Roland belirli bir yaşa gelmiş ve artık kendisiyle karşılaşmak zorunda kalmıştır. Alakasız bir evlilik yapmış, zerre olgunlaşma emaresi göstermediği halde çocuk büyütmeye çalışan, elle tutulabilir mantıklı işler yapmasını beklerken sürekli ilgi alanlarıyla ilgilendiğini görürüz. İçsel hesaplaşmalar, geçmişten arınma ve bağışlanma kısmındadır hayatının ancak ne kadarını yaptığını okuyunca siz karar verin. Yaş ilerledikçe güçsüz annesinin ve bencil babasının davranışlarını da anlamaya başladığını görürüz. Bu kısımda da ben fazlasıyla etkilenmiştim. Psikolojik olarak da Roland'ın çok iyi yansıtıldığını söylemeliyim. 

    Ian McEwan, Roland'ın çocukluktan yaşlılığa olan sürecini anlatırken zaafları, tutkuları, insanın kendine bile açık edemediklerini apaçık önümüze serer. Sadece bireysel anlamda yapmaz bunu, toplumsal sürece-tarihe de tanık oluyoruz. Küba füze krizi, nükleer enerji sorunlarına, salgın hastalıklara, dijital çağa... 

    Diğer kitaplarında da olduğu gibi yine bizi şaşırtmayı başarıyor ve okuru bir şekilde yakalayıp okurken diri tutuyor. Bu arada söylemeden de geçmeyelim, kitabın içerisinde diyalog yok, dümdüz yazılmış. Bu yüzden biraz uzun ve sıkıcı da gelebilir bazılarımıza. Bölümlere ayrılmış olmasına rağmen dediğim gibi dümdüz yazılmış bir metin. Geçmişten günümüze akan bir süreç halinde anlatılmıyor bu olaylar. Bir zaman diliminden diğerine adete sıçrarcasına okuyoruz. Aslında bu karmaşıklığın da bir anlamı olduğunu düşünmeden edemedim. Dersler, adı gibi aslında bize bir insan hayatının karmaşasını en ham haliyle aktarmış gibi geldi, hayatlarımız da karmaşık değil mi zaten? Bu karışıklık sebebiyle yoğun bir anlatıma maruz kalıyoruz ve ister istemez Roland'ın hayatından çıkıp da kendimizinkine bakabilmemiz çok nadir oluyor. Tabi hangi açıdan, nereden, ne kadar bakabiliriz, bu kısım da biraz karışabiliyor. Kendime çok derin ve değerli dersler çıkardığım bir kitaptı. Roland’ın çabasız, eyleme geçmeden öylece durduğu ve her an umutlu bakışlarla sürdürdüğü hayatında kendimi sorgulayacak bir çok yer buldum.

    İçimi rahatlatan bir kısımdan bahsetmek istiyorum. Miriam Cornell, bir piyano öğretmeni ve hiçbir anlamda yaptıklarını haklı ve doğru görmedim ve kitabın sonunda o bariz ibarenin, "böyle bir piyano öğretmeni hiç var olmadı", nasıl içime su serptiğini söylemeden geçemeyeceğim. 

    Kitap bu yıl içinde basıldığından pek okuru henüz yok, daha çok okura ulaşması niyetiyle bu incelemeyi ve öneriyi yazıyorum. Umarım keyifle okursunuz. Dersler adı gibi içinden çekip alabileceğiniz bir çok ders barındırıyor. 

    Bu arada son bir hatırlatma yapalım. Bu ve benzeri birçok incelemeyi 1000kitap üzerinden paylaşıyorum. Alıtılar ve daha fazlası için de oradayım. Tıklamanız yeterli. 

Okumaya Devam Et ↬

Günah Çıkarma Ritüeli

Tanrı'nın yarattığı ilk pişmanlığım,

Bir ismim olduğu sürece günahlarım da olacak.

Dünya'nın kaosuna basit bir sebep olayım istedim;

Yüksek balkonlarda buldum, öptüm ellerimi.

Bana benzeyen bir kadın varsa yüzünü unutsun, ezberlesin tüm duaları.

Bütün şehir inananların olsun, ben çıkmaz sokakların kadınıyım.

Ben güzel yaşadım çünkü sonumu bir adama bırakmadım

Her gece kızım doğuyor ve günün ilk ışıklarıyla kayboluyor.

Biliyorum, çağımın kadını olamadım

Canım sıcak bir yatak ve süt çekiyor;

Bu gece çocukluğuma dönesim var.

Bedenimin bir yerinde tarifi olmayan acılar doğuyor yine

Kadınlığım, çocukluğumdan çok önce başladı.

Ne zaman büyümekten yorulsam hüzünlü dizeler yazarım,

Bitmeyen şiirlerime de kırgınım biraz...

Şiirlerimde yaptığım, çöküşümü hazırlamak

Kafamda sayfaları çeviriyorum, oysaki ellerim titriyor.

Çok kalabalık ama bir o kadar da yabancı yüreğim.

Evime olan nefretim yolumu belirledi,

Her gece dizlerim kanar dua ederken.

Belki ismime yakıştırmazsın ama,

Sözlerim en büyük günah olduğu için yazıyorum

Bir hikayenin içinde olmalıyım ki kesince kanım akmasın

İyi kalpli bir adam bana bacaklarımı verse de yedi yaşıma koşsam;

Allah'ım, annemi koru kalemimden.

Yazabilseydim, raflarda unutulmuş bir roman olmak isterdim

Dokunduğum her şeye saçlarımın kırmızısını bulaştırdım,

Beyaz elbiseler giyiyorum yaralarımı sergilemek için.

Gece olur soyunurum, korkularımı anlatacağım önce.

Sanki Tanrı izin verdikçe kendimim, hem de başka biriyim

Bir sanatçı gibi sevdim, devletler gibi acı çekiyorum.

Gençliğimi kadınlığımdan utanarak geçirdim,

Bir asır daha barındır beni dünya.

Sevgilim sen hangi kutsal kitabın günahısın;

Defalarca keşfedilmiş bir topraksın, seni de öldürmüş toplum.

Sana hayranlıkla bakıyorum sanki ben yaratmışım gibi

Bana kötü alışkanlıklarımı bıraktıracağını biliyordum;

Duaları, kitapları ve annemi reddettim.

İsmimi senin koyduğunu öğrendiğimden beri adlara inanmıyorum

Beni ne diye çağırırsan o olurum.

Kimliğimi ilk kavgamda bıraktım;

Seni herkesten koruyabilseydim oracıkta terk ederdim.

O günden beri senden yana hiçbir şeyim yok

Ellerim, en çok da ellerim yok;

Onları bile sana verdim, hadi beni alkışla!

Not: Kendi şiirlerimi tekrar paylaşma kararı almamın üzerine, uzun bir aradan sonra ilk kez kendi şiirimi paylaşmamın sevincini yaşıyorum 😊

Okumaya Devam Et ↬

Gönülden Gönüle Bir Bağ Vardır

    Gönül, Sōseki'nin hayatının son demlerinde kaleme aldığı kurgularından biri. Adından olsa gerek bir aşk romanı okuyacağım diye düşünseniz de sizi bu konuda ters köşe yapıyor. 

    Gönül -Japonca adıyla Kokoro-, Modern Japonya edebiyatının önemli temsilcilerinden Natsume Sōseki'nin kült eserlerinden biri olarak görülüyor. Ülkesinde Dazai’nin İnsanlığımı Yititirken’iyle birlikte en çok okunan iki romanı ünvanını paylaşıyor. Bunun başlıca nedenlerinden biri; Japonya’da modernleşmenin en yoğun yaşandığı döneme, Meiji Dönemi’ne ışık tutmasıdır. Öyle ki kitabın olay örgüsü, ilerleyişi ve karakterlerin gelişimi bile İmparator Meiji’nin ölümü gibi tarihsel bir olaya bağlıdır. 

    "Kokoro", kalp, ruh, zihin ve duygu gibi anlamlar içeren bir kelime olarak bilinir. Çoğu dilde bu anlamı karşılayacak bir kelime bulunamadığı için ‘’Kokoro’’ olarak basılmıştır. Neyse ki Türkçemizde ‘’Gönül’’ olarak karşılık bulabilmiş. Kitaptan da anladığımız kadarıyla gönül ile kastedilen, "bağ". Kitaptaki gencin "hocam" diye bahsettiği kişiye hali, tavrı ve yaşı sebebiyle saygı duyduğu bu adamla kurduğu bağdan bahsediyoruz. Kitap üç bölümden oluşuyor. İlk bölümde hocam diye bahsettiği kişi ve onun eşi ve anlatıcı rolündeki genci görüyoruz. Bu kısımda daha çok anlatıcı gencin kurduğu bağın yönlerini, sebeplerini, genç için önemini görüyoruz. İkinci kısımda ise gencin hayatına biraz daha dahil oluyor ve ailesinin evine konuk alınıyoruz. Bu bölümde aile ilişkilerinin yanı sıra tarihsel süreçten haberler alıyoruz. Üçüncü ve son kısımda ise hocam diye bahsettiği kişinin itiraf mektubunu okuyor ve onun hayat hikayesini dinliyoruz. Benim için kitabın en can alıcı noktası burasıydı ki birçok okur için de öyle olduğunu tahmin ediyorum. İtirafına başlarken ettiği ağır söz de aslında bunu destekler nitelikte: "Şimdi kendi ellerimle kalbimi parçalayıp yüzünüzü bu kana bulamaya yelteniyorum. Kalp atışlarım durduğunda, sizin gönlünüzde yeni bir yaşam kendine bir yer bulsun, o yeter."

    Üslup olarak Japon edebiyatının o sade, akıcı, duru yanını en güzel şekliyle görebiliriz. Kurgu olarak da oldukça güçlü bir sarmal yapıdan bahsedebiliriz; şimdiki zaman ve geçmiş arasındaki bağlar, tarihsel anekdotlar oldukça iyi bağlanmış. İlk iki bölümde anlatıcı olarak gördüğümüz gencin yerini son bölümde hocam diye bahsettiği kişi ele alıyor ki bu aradaki anlatıcılar arasında üslup ve anlatım yönünden farkı da çok rahat hissettirmiş. Anlatıcıların değiştiği bu tarz kitaplarda bazı yazarlarda tek elden çıktığını bariz şekilde anladığımız durumlar olduğunda olsa gerek okurken biraz bu duruma dikkat ediyorum. 

    Sōseki, bu başyapıtında karakterler ve onların düşünceleri aracılığıyla Japonya’nın modernleşme sürecindeki atmosferini ayrıntılı bir biçimde tasvir ediyor. Kültür çatışmaları, karmaşık insan ilişkileri, kuşaktan kuşağa değişen toplumsal değerleri, aşkı, yalnızlığı ve bir çağın dönüşümünü ele alıyor. Bir yandan geleneksel ve modern Japonya arasındaki kuşaksal uçuruma odaklanırken, bir yandan da atmosfere melankolinin hakim olduğu bir hikâye anlatıyor ve bunu yaparken de okuyucuyu asla sıkmamış, kitabı üç bölüme ayırdığı gibi bu üç bölümü de kendi içerisinde genellikle iki-üç sayfadan oluşan kısa bölümlere bölmüş. Zaten sade olan anlatımla bu teknik de sayesinde sayfalar nasıl akıp bitiyor pek anlaşılmıyor. 

    Aslında "hocam" dediği ve ona saygı duyduğu bu adamın öyle pek etkileyici nitelikleri yok, sessiz ve çoğu yerde yeter artık susma dedirtecek kadar bıktıran biri. Tabi ki saygı duyabilir, etkilenebilir ve herkese göre bu kriterler farklılık gösterir ancak ben mantıklı bir yere oturtamadım bu durumu, yine de bir bildiği vardır diyerek çok da karışmadan okumaya devam ettim. Fakat okuduğunuzda anlayacağınız üzere bu karakterin onur algısı da arkadaşlık algısı da öyle çok da övgüye değer değil. Bu sessizliği hanımında zaman zaman değersizlik duygusuna yol açmasına, eşinin kendisinden dolayı mutsuz olduğunu düşünmesine sebep olan bir sessizlikti. Sırlarıyla yaşayıp, herkesi mutsuz edip aynı şekilde emaneti vaktinden önce teslim etmesi falan derken ben açıkçası saygıdan öte biraz nefret etmiş bile olabilirim. Sessizlik de iyidir ancak her şeyin bir yeri vardır ne de olsa. 

    Gönül'ü okumaya başladığım sıralarda ufak çaplı bir yazarın hayatına dair araştırmaya girişmiştim ve anı-günlük tarzında bir eseriyle daha karşılaştım, "Cam Kapının Ardında". Araya onu olup bitirdikten sonra "Gönül"deki yolculuğuma kaldığım yerden devam ettim. Bu sayede gönüldeki biyografik noktaları da görmüş oldum. Sōseki, ailesinin ilerlemiş yaşında doğan, tekne kazıntısı diye tabir edeceğimiz türde en küçük evladı. Annesi geç yaşta çocuk doğurmuş olmaktan hicap duyduğu için, onu 1-2 yaşlarında evlatlık vermişler. 5 yaşına geldiği sıralarda ablası onu evlatlık verildiği ailenin dükkanında üstü başı perişan bir halde görünce dayanamıyor ve kucakladığı gibi eve getiriyor. 11 yaşına gelene dek anne-babasını büyük babası ve büyük annesi zannediyor. Bir gün evlerinde çalışan hizmetçi kız gelip bunu ona söyleyince gerçeği öğreniyor. Gönül'de de evlatlık verilen, kendisini hiçbir yere ait hissetmeyen, sonu hazin çizilmiş bir karakter var. 

    Tüm kitap boyunca sakin ve istikrarlı bir şekilde ilerliyoruz. Ritmini hiç kaybetmiyor, merak duygunuzu taze tutuyor ve okuduğunuzdan zevk alarak kapatıyorsunuz arka kapağını. Japon edebiyatındaki enlerin içinde yer etmesi gibi bende de kesinlikle enlerimden biri oldu. Bitirdiğimde edebiyat damağımda hoş bir tat bıraktı. Japon edebiyatının bu sade ve duru olan akıcılığını doya doya yaşattı. Farklı dünyalara ve kültürlere misafir olmak, edebiyat damağında hoş bir tat keşfetmek isteyenlere tavsiye ederim.

"Özgürlük, bağımsızlık ve bencillikle dolu bu devirde doğmanın bedelini yalnızlıkla ödüyoruz." (s.48)

"Vaktiyle bir insanın önünde diz çöktüğün gerçeğinin hatırası, zamanla o insana tepeden bakmaya yöneltir kişiyi." (s.48)

"Doğduğun yerde gökyüzünün rengi farklı olur, toprağının kokusu bir ayrıdır, ana babanın hatıraları yüreğini ısıtarak gözünün önüne gelir." (s.191)

"Vücuda hayat veren kanın gücüdür ne de olsa. Sözcükler, sadece havada yayılan dalgalar değildir, çok daha güçlü şeyler üzerinde çok daha güçlü etkileri vardır ne de olsa." (s.196) 

Eğer aşk denilen gizemin iki ucu varsa ve üstteki uç kutsal hisleri uyandırır, alttaki uç ise şehveti uyandırır dersek, benim aşkım şüphesiz ki üst uç tarafındaydı. (s.209)

"Gerçek aşkın, dindarlıktan çok farkı olmadığına yürekten inanıyorum." (s.213)

"Bedensel olsun ruhsal olsun, tüm becerilerimiz dış uyaranlar ile kâh yok olur. Hangisi olursa olsun dış uyaranı gitgide güçlendirme gerekliliği muhakkaktır. Eğer bu süreç düzgün ölçüp tartılmazsa son derece tehlikeli bir yöne doğru ilerleyebileceğinden ötürü kişinin kendisinin de etrafındakilerin de fark etmeyeceği riskler ortaya çıkabilir. Doktorların açıklamalarına bakarsan insanoğlunun midesi kadar tembel bir organ yokmuş. Sadece yavan prinç lapası yediğin takdirde, daha farkına bile varamadan sert besinleri sindiremez hâle geliyormuş. O yüzden doktorlar, "Her şeyi yeme talimi yapın," diyor. Ancak ben bunun sadece alışkanlık kazanmak anlamında olduğunu sanmıyorum. Kademe kademe uyaranlar arttırıldıkça sindirim işlevinin direncinin de arttığı anlamına geliyor olsa gerek. Eğer tam tersine midenin gücü yavaş yavaş azalırsa sonuç nasıl olur diye gözümüzde canlandırırsak hemen anlıyoruz değil mi?" (s.243)

Okumaya Devam Et ↬

Bi'şeyler #6 : Ruh Havadır(!)

    Uzun zamandır bloga uğramıyorsun kuzum sana neler oldu diyerekten birden yazsam sanki ne yazacağım diye kendimle çekişirken tam şu anda buldum kendimi, şaka yapıyorum canım, o kadar zor bir hafta geçirmişim ki gelip kendimi rahatlatmak için buraya attım. Eski üretkenliğimi sağlayamıyorum diye dolaşırken ne yapsam ne etsem diye evde turluyordum ki yine kendimi o her şeye burnunu sokup devamını getirmeyen biri olduğuma ikna edip vazgeçtim. Ardından yahu "büyücüler bu saatte açılmamıştır daha, sen ne halt yemeye bloga yazı yazıyorsun" diye de bir güzel azarladıktan sonra tabi ki söz dinlemeyen ben, ta da, işte karşınızdayım. 

    Şimdi neler oldu, neler yaptım falan diye başlayacağım. Hazır mıyız? 

    Özellikle geçtiğimiz hafta inanılmaz zor günler yaşadım ki hala biraz etkileri sürüyor. Her şeyden bihaber uyanmış ve yüzümü soğuk suya tutup daha da kendime gelmek üzere gittiğimde aynada nur cemalime bakayım sabahki saç stilim nasılmış falan diye bir baktım ki ne göreyim, sol gözüm kıpkırmızı! Yani evet, bu kadar şok geçirmedim tabi ki, ne de olsa kitaplara dalıp koltukta iki büklüm uykuya kapılıverdiğim bir günün yine bir sabahı, çok da endişelenecek bir durum yok diyerek az inceledim, ardından kahvemi yapmaya gittim. Tabi gün içinde o çok sevdiğim yeşil göz kalemim ve rimelimden (Levla'nın maksimum makyaj anlayışı) uzak kalsam da geçer ya edalarıyla işlerime devam ettim, tabi tabletten okumalarıma ara verdim, basılı kitaplara da çok kapılmamak için kendimi dizginledim. Ertesi gün geçmeyince tabi ki endişe katsayım arttı ancak bir yolunu bulup tam sağlığıma kavuştum dedim ve o da ne, ta da, yaz biterken grip mi oldum yoksa midemi buzlu suları içerken üşüttüm mü bilemeden yataklara düştüm. Mecazi anlamının yanı sıra hakikaten bir ara halsizliğim tavan yapınca kendimi yatağın kenarında bırakıverdim süzülüşüme. 

Levlacım, sen ne oldun böyle, bir türlü düzelmiyorsun dedikçe, ki bu mızmızlanma oldukça kısık sesle ve minimum enerjiyle yapılıyor, daha da kötüye gittiğimi gördüm. Yatmaktan ve evde kapalı kalmaktan bunalma katsayım arttıkça artıyordu. Bu süreçte zorlandım falan ama tamam, sağlığın kıymetini çok iyi anladım, hatırladım. 

    Velhasıl, onu da atlattık, tabi evde geçen günlerin sıkıntısından çatlamış olacağım ki hafta sonu çabuk geldi. Gün ışığı gören kader mahkumu sevinciyle oksijeni içime çektim. Tabi çekilen havanın ne kadarı oksijen, ne kadarı kirlilik bilemiyorum, yine de oh mis gibi Ankara havası. Önce tabi ki Kuğulu Park'a gitti bu kız diyeceksiniz, ama çok köklü bir değişiklik(!) yapıp Seğmenler'e gittim. Hava güzel, sandalyem kolumda, zaten duvarların arasında durmaktan ruhum bunalmış, neşeli şirin gibi dolaşıyorum ortada bir güzel yürüyorum. Düşüp sırılsıklam olana kadar işte bu duygular içindeydim. Yani tam iyileştim, oh mis gibi hava diye sevinirken sakarlığım bak ben buradayım dedi ve evet, sen kalk Denizli'de koskaca derelerin içinden hoplaya zıplaya gezen kız, azıcık suyun içine düş. Uzatmayalım acısı tabi ki ertesi gün daha çok çıktı ama uzun süredir bu kadar ağrılı acılı bir düşüş yaşamamıştım, hamlamışım. 

    Gidilecek sergiler, okunacak kitaplar, dinlenecek podcastler vs beklerken olan şeyler beni oldukça bunalttı. Tabi ki bunalmadan kaçış yolum olan yazmak... 

    Bu ay Çankaya belediyesinin kültür merkezlerinde genel olarak sinema kültürü konu alınmış ve tabi ki ilerleyen günlerde bunlara katılmayı planlıyorum, bloga da belki koyabilirim, emin değilim. Okuduğum kitaplardan üzerine bir şeyler yazmak istediğim bir kitap ve notları ise halen beklemede, ona da bir bakacağım elbette en kısa sürede. Yağmurlu bir Ankara sabahında felaket haber ajansından düştüğümüz notlar bu şekildeydi. Daha hayırlı bir zaman diliminde görüşmek dileğiyle... 

Okumaya Devam Et ↬