Küser Mi Çocuk Gözlerin

Düştüğümü sandığım yerden tuttun sen elimi

Bıraksam. 

Küser mi çocuk gözlerin

O huzur kokulu bakışlarının önüne iner mi tülden perdeler

Bıraksam sırtın mı olur baktıkça inandığım manzaram

Düştüğüm gecenin karanlığını aydınlatan gözlerin bakar mı bir daha öyle ışıl ışıl

Anlattığıma büyür mü öfken

Tutunsam yine de o ellere göz kırpar mı yarınlar bize

Eksik dediğim şeyi bulup doldurabilir mi ellerimizin boşluğunu doldurduğu gibi

Gecenin sabahında kalbimle dilimin iki ayrı insana koştuğu gibi

Koşar mıyız yarının bilinmez yoluna

Sevebilir miyim seni senin istediğin gibi

Tek kalmaktan korkan ben 

Tek bırakmak istemeyen sen

Korkuma mı yürümeliyim büyümek için

Çocuk mu kalmalıyım senin sevginle

Eksik kaldığını söyleyenlerin tamamlanışını gördüm geçmişte

Senin bütün olacağın da ben miyim sahi

Tanrılar kıskandıkları zamanları hatırlayıp tükürüyorlar yüzüme

Belki de bu sefer esaslı bir küfürle kırıp atıyorlar benliğime ait tüm ahitleri

Paylaştıramıyorum işte bir yüreği iki kişiye

Veremiyorum dikkatimi anıları silip de an'a

Sahi niye ben

Doğmayan kaç güne sebep oldum

Sevinilemeyen kaç müjdeye sebep

Verilemeyen ilgiye duvar olup durdum

Her yaklaştığında çarpıp durdun senden öncesinin duvarlarına

Bu kadar mı albenili içime kurduğum ülke

En derinimdeyken nasıl derinlerimdeki nardan senin değil de

Başkasının adını akıttım ben

Şimdi utanıp tüm bunlardan 

Bıraksam elini...

Gidişini izlesem

Önceki gidişleri izlediğim gibi

Otursam kendimin tam ortasına

Duymasam

Koklamasam 

Görmesem 

Hissetmesem

Nefes bile almadan öyle gidişinin tanığı olsam

Kendi kendime kızıp bir barona müşteri olsam

Unuttuğum her zevki köşe başı bir kuytuda parası neyse verip alsam

Temiz kaldığım günlerin beyazını damarımdan çıkan şırınganın sarısına bulasam

Unutsam kafamı dayayıp kaldığım her hangi bir b*k kuyusunun yanında dünü 

Acır mı içim 

Utanır mı yüzüm

Durur mu kalbim

Ağlar mı gözlerim

Bir tanrının p*çi olan aşk

Vurur mu yüzüme peyda olduğu yatak kadar kirlendiğini

Bıraksam elini.

Gözümün içine bakarken sen

Göz bebeklerinde içimde insan kalan her zerrenin idamını izlesem 

Sokaktan geçen bir adamın gelecek nesillerini içimde biriktirsem 

Kendime ait olmayan gelecekler büyütsem içimde

Başlayamadık ki dediğin yerde

Bitirmenin o lekesi olan noktayı koysam tam ortamıza

Utanır mıyım yapamadıklarımdan

Utanır mıyım yaptıklarımdan

Utanır mıyım yaptırmadıklarımdan

Tanrıların günahı olan bir duyguyla kalabilir miyim tekken

Yazdıklarımı, sildiklerimi, yaktıklarımı

Okusam arkandan cennetimin ilahisi gibi

Huzuru hisseder misin içinde

Şimdi

Şu an

Hazır ay bir bulutun arkasına saklanmış bu lanete şahit olamıyorken

Bıraksam elini...

Kimsenin eline uzanmayacağımın yeminini ederken 

Bıraksam ve sen kalırken kendimin ortasına yerleşip 

Tüm duyularımı benden bir fersah uzağa ötelesem

Acıtmasam canını

Bunaltmasam o coşkulu ruhunu

Kaybolsam kendi içimde

Karşılaşmasam kendimle bile

Tanrıların kıskanırken üstüme fırlattığı lanetlerin ortasında kalsam

Her laneti hak ettim deyip boynuma sarsam

Ve sen gitsen

Görmesem

Duymasam

Kokusunu alamasam

Hissedemesem

Hissiz bir gidişin öznesi olup 

Sadece kalsam

Bıraktığım yerde.

Okumaya Devam Et ↬

Kavakların Arasında

Bir sıra kavağın arasında sahtekâr bir yağmur ferahlığıyla yürüdüm önümdeki sahile.

Kimse dur demedi.

Durmadım ben de.

Boşluklarımı kesiklerle yamadığımdan beri bir garip hafiflik var içimde

Ardımdan bakanlara bakmadan yürüdüm önümdeki sahile

Bir çevirsem başımı biliyordum vazgeçeceğim suya kavuşmaktan

Adımlarıma isim verdim, elimi değdirdiğim ağaçlara isim verdim

Ama unuttum elimi çeker çekmez, adımımı atar atmaz

Unutmak gerekiyordu

Unutuluyordu her şey

Küskünlüklerimi ardımdakilere emanet edip hafifliğimi giymiştim epeydir

Bir yosun kokusu peyda oldu her adımımda

Bir yosun kokusu bir masal anlattı burnumdan beynime

Doğa konuşuyordu

İçimi rahatlatan ne varsa burnumdan ve kulağımdan beynime geçiyordu

Gözlerimi kapattım sonunda

Görülmesi gereken ne yeşildi ne de mavi

İçimdeki aydınlığı gördüm

Durdum

Durmamam gerekti

Ama durdum

Ardımdan ıslık sesleri gölgeliyordu aydınlığımı

Daha sıkı yumdum gözlerimi

Aydınlığımda bir gölge dans ediyordu

Yüzü bana dönmedi hiç ama tanıdım gölgenin sahibini

Gerçekten bu kadar güzel dans ediyor muydu dedim içimden

Bir garip ferahlık düştü önüme

İçimden bir şeylerin çıktığını hissettim

Gölgeye eşlik etti adımlarım

Yosun bir zeminde kaymadan atıyorduk ritmik adımlarımızı oradan oraya

Yüzünü yine de dönmedi karşımdaki gölge

Yokmuşum gibi sergiledi tüm figürlerini

Gerçekte de böyle olmamış mıydı dedim kendi kendime

Kendi halinde dans eden gölgeye özlemin dansını göstermek istedim

Gösterdim

Görmedi

Nasıl da istemiştim ela gözlerine bakışta bir aptal tebessümle izlemesini

İzlemedi

İzlemeyecekti

İçimden çıkanlar tekrar içime yerleşti

Ve gölge tek başına dans etmeye devam etti

Dans etti

Dans etti

Dans etti

Ve müzik bitti

Sanki bunu beklermişçesine aydınlığın içinde dağıldı

Aydınlığın kör edebildiğini gölge gidince fark ettim

Kör oldum

Siz hiç ruhunuza kör oldunuz mu?

Sağır?

Dilsiz?

Beni görmeyen bir gölgeye döndüm kendi içimde

Hangi müziği çalmak gerek unutamadığınız bir gölgenin hiç bilmediğiniz dansını izlemek için

Bir yosun masalında kaymadan dans eden bir gölgeyi kör olmuş ruhum içimde

Yoktu

Açtım gözlerimi

Önümde mavi vardı

Üstümü yeşil kavaklar kaplıyordu

Kulağımda sahtekâr bir yağmur sesi

Ve ardımdakiler ıslıklarını salıyorlardı

Dönmemem gerekti

Dönmedim

Yürümem gerekti yürümedim

İçimde çoktan kaybolmuş bir gölgeyi aramak için durdum

Durduğum yerde gölgeleşiyordum

Ve bir sahtekâr yağmur sesine atlayıp kayboldum.

Okumaya Devam Et ↬

Jurnal #20 : Gör Duy Hisset

 Yine bir yoldayım. Sonunda nereye varacağımdan kuşkulu, öyle ki yolun sonu olduğundan bihaber yürüyorum. Koşmaktan yoruldum. Biraz soluklanmak için durup üzerimizi gölgeleyen göğüme baktım. Eskisi gibi değil, siyah duvarların isi sinmiş. Bu kasvetin sebebi buymuş, yeni anladım.

 Gün erken bitti bugün. Karşımda batmış bir güneşin geride bıraktığı turuncu bir boya var ve onun üzerinde gri bulutlar. Yağmur çiseliyor usulca, gözümün erişemediği ufuklarda bir yerde. Bazen bir yaz yağmuru muydum yüreğinde diyorum, sonra yine suskunluk… Boya yapacağım duvarlar birer birer moloz halini aldı, sana ördüğüm her tuğla yerle bir oluyor. Hissediyor musun içimin alevi sönüyor, bir is kaplıyor çevremizi; duymanı istediğim suskunluğum yerini bir gürültüye bırakıyor.

 Uzak yollardan geliyorum, daha uzak yollara yürüyorum. Bu kez yorgunluğum sadece bedenimde, attığım her adımla gönlümün yorgunluğu ve kırgınlığı iyileşiyor. İyileşiyorum, iyileşiyoruz. Dipsiz bir kuyuya düşünce insanın aklına ne gelir, benim ilk düşündüğüm… Yine bilirsin. Levla, sen hiç mi akıllanmazsın kızım? Acıyı mı seviyorsun, kırılmışlığı mı, yoksa yaralarını açıp kanatmaktan zevk mi alıyorsun? Bitmez mi senin bu bilmezliğin, düşüncesizliğin? Kaç darağacı lazım sana? Kaç denizde boğulman lazım?

 Bugünlerde kağıttan gemiler yapıyorum. Hepsi farklı boylarda, farklı renklerde. Hoşlanmaya başladım bu işten, bir süre daha devam edeceğim. Hepsi kendi yolculuğuna çıksın diye içlerine birkaç cümle koyuyorum. Ben benimkini yarıladım, Levla hissediyor musun? Kırmızı birkaç düşüm kaldı; yarım, bitmesi istenmeyen veya bitmeye gönlün elvermediği. Birkaç düş daha Levla, yolculuk bitiyor; yolculuğumuzun son durağına varıyoruz.

 Jurnallerde bir şeyler oluyor, hislerimiz bizimle konuşuyor. Hissediyoruz, Levla ile aynı hisleri paylaşıyoruz. Hep loş bir düşteyiz; tam bilmiyoruz, göremiyoruz, duyamıyoruz. Uyanmak istemiyoruz çoğunda, bir sonu varsa olsun diye bekliyoruz. Sevmek, sevilmez, acılar, yaralar, bahar, kış, Ankara ve daha nicesini ağırlıyoruz. Özneler farklı, yüklemler aynı; yüklemler aynı, özneler farklı. Hikayeler benzer, yolculuğumuz aynı durağa. Levla en çok jurnallerde ben, ben de en çok jurnallerde ben oluyorum. Keşke her yolculuğumuz önce içimize, sonra dışarıya olsa. Önce kendini sarmalı insan, Levla kollarını dola çevreme. Görüyor musun boşluğu, hissediyor musun yalnızız. Bir his bu, duyulmasını ve görülmesini istediğim, Levla bu bir bedel mi?

 Bir is kokusu var havada, bu ne hinlik böyle? Tam yüzüne dalmışken bir resim çiziyoruz göğümüzde; ondan, onun teninden, onun gözlerinden. En güzel ağacımızdı belki, kollarına asılacağımız. Bu şehrin duvarları dar geliyor ruhuma, Levla güneşi aramayı bırak! Loş bir düşte ay, en güzel semada parlar.

 Yandım, yola çıktım. Yürüdüm, uyandım. Bir sabah bile bile bir ateşe uyandım. Tutuşacağımı bile bile yürüdüm, ben yine yandım. Yanıklarım hep seni hatırlatır, daha güzel bir iz mi olur değil mi Levla? Bu düş de bitti. Her düş biter.

Yazı bitti. 

Okumaya Devam Et ↬

Birinci mi İkinci mi Üçüncü mü Ataleti

  Gece 2'de canhıraş bir şekilde kalem kağıt mı arıyorum? Evet, şarjım bitti. Hem kağıda yazmak iyidir, hataları düzeltmenin en iyi yolu kalem ve kağıt ile yazmak. Üstünü çizersin beğenmediğinde, değil mi?
   Peki ya beğendiğinde?
Standart bakış açısı, "beğendiğin şeyi ifade et. Elde edebileceğin mutluluk, kendini ifade edebildiğin şey kadardır" der. Akıl ise sana başka oyunlar oynar, standartların dışına çıkmak ister. Beğendiğin şeyi, en güzel detayı ile resmetmek ister. İster ki, resmettiği şeyi en kusursuz hali ile hikayeleştirebilsin.

Dur, dur, dur... Konumuz bu değildi. Babam ve Oğlum'a döner kafanın bir yeri, der ki: "ona bir oda ver baba, bir evi olsun ama zaman zaman da çıkıp gidebileceği bir evi..."

Neydi konumuz? Kusursuzluk ve Beğeni... Tanımı nedir?

• Olmazsa olmazın mı?
• En, en, en istediğin mi?
• Yoksa, daha naif olan, yüzüne bakmaya bile çekindiğin mi mesela?

   Ben hep 3.'yü seçtim. 3. olmak diş etlerinde ki ince bir sızı gibi, acı ve mutluluk verir. Hani orada olduğunu herkes bilir ve rol çalıp kısa sekanslarda da olsa 2.'liği alırsın ya da bazen tiradını öyle anlamlı bulurlar ki 1.'liği atfederler. Hazır da prime-time seyircisi başka bir yere bakıyorken, gönüllerin şampiyonusundur yani.

   Şimdi ne istiyorum öyleyse? 1.'likte gözüm mü var? Cıııkkk... Yine en fazla 2'.liğe öykünüyorum sanırım, 1. ile ortak ne paylaştığını görmek isteyerek. Çünkü, biliyorum ki 2. olan için de çok fazla şey birikti içimde.

   Yüzüm kızardı, mutlu oldum sıkça. Deli gibi yazmak istedim. Tuttum kendimi, anlamsız rahatsızlıklar vermemek için.
Ve...
Şimdi anlamlandıramadığım yerlerde 3.'yü beklerken,
2.'yi ayartarak,
1.'ye ulaşmak için soruyorum
Kendi kendime.

Ne olmuş?
Ne olacak?
Yapma dedi biri,
Yap ulan dedi içimdeki.
Garip bir duygu...

Ve...
Yaptım...

Eee, şimdi ne olacak?...

Okumaya Devam Et ↬

Jurnal #19 : Denize Bıraksam Kendimi

 Bilmek tükenmek bilmeyen yolları yazıyla, satırlarla süslemeye pek bir hevesli gönlüm. Bugün usulca bir şarkı fısıldadı kulağıma, sarıl sözcüklerine. Bağrımda yanıp duran ateşin külleri sarıyor bazen etrafımı, dinmek bilmeyen acı cümleler döküyorum. Birkaç neşeli yanım duruyor, arada bir izin veriyorum. Gelsin, en güzel güldüğüm halleri tekrar yaşatsın. Ha bitti ha bitecek derken yolum, yine kaçıncı kez geri yürüdüm. Bırakılan yerlerde beklemek âdetimiz oldu Levla. Oysa bizi bekleyen koca koca şehirler; gitmedikçe bekleyen, özlediğimiz kadar beklediğimiz köyler var. Biz beklemeye aşığız, beklenen yerlere hasret; özlendiğimiz dağların eteklerinde bir garip… Belki de bir gün her şey sonraya kalıyor; yarından sonraya, hep sonraya… Denizleri özlüyor gözlerimiz, bir darağacında sallanıyor hüznümüz; biz yine de hep iyiyiz, en güzel biz güleriz.

 Yaz geliyor bak yine, doğduğun günün her dakikasına pişman olup ağlarken bulacağız o kızı. O duvar yine boyanmamış diye kızacağız, sonra oturup bekleyeceğiz; tam yolun ortasında, her hikayenin sonunda. Levla, kaç gün oldu? Bahar bitti, yaz geldi; bak yine ardından kış gelecek. Umutlarını birbirine ekleyip yaptığın ip boynuna daha bir sıkı dolanacak, çek parmaklarını üzerinden. Bir mezar taşının soğukluğu var köşende, yetmedi mi bunlar? Levla bazen Leyla olmaya o kadar yakın ki, korkuyoruz. Bir çığ gibi düşüyor üzerimize zaman, sen yine de kalkıp aynı yolu yürüyorsun. Bazı şeylerin anlamsızca eskiyişine mi protesto yürüyüşün?

 Şimdi gel, birlikte bir şehre ninni söyleyelim seninle. Olmayan düşlerimizi yeniden dürtelim. Bir şarkının en can alıcı yerinde susalım, şarkılar ne söylemek istiyor öyle? Hiç bitmeyeceğini düşündüğüm bir yangın başlıyor; nereden tutuştuğunu anlayamadan, birden bire her yanın alevleniyor. Gözün yetmiyor yangını görmeye, sadece bir yanış bu duyumsadığın; nereye baksan küle dönüyor. Artık kaçamayacağını biliyorsun, öyle de durulmaz ki ateşe karşı! Ateşe teslim oluyoruz, artık biliyoruz. Bir daha aynaya bakamayacağız.

 Tüm düşüncelerim her an değişiyor. Tüm değer yargılarım ayaklanmış, neye ne gözle bakacağız biz şimdi? Neyi, ne şekilde kabul edeceğimi; neyi, ne şekilde reddedeceğimi bilemiyorum. Her şey belki olur gibi duruyor yine; her şey keşke olsaydı gibi geliyor. Ne çok belki var, ne çok keşke var; ne kadar çok iyi ki yok, ne kadar çok tam yok böyle. Her şey bağıra çağıra içimdeki şeytana hizmet ediyor ama ben yine de bekleyip o yolda bir ileri bir geri yürüyorum. Ve dahası derin seslere kulak kesiliyorum.

 Bilmediğim yerlere, bilinmeyen yerlere, bilinmesin istediğim yerlere yolculuklar yapıp yazıyorum. Oysa hepsi aynı yol, aynı şehir, aynı sokak, aynı hüzün; farklı hikayeler, benzer sonlar. Yol bitmesin derken buluyorsun kendini, kaçıncı kez döndüğünde. İçimdeki sıcaklığı imgelemeye çalışıyorum, bilmem belki bu kez görünür de savrulur küller.

 Herkes evine döndü. Sen yine o yolda yürüdün. Sen yoksun. Kime güldüğü bilinemeyen çocuklar gibiydi neşen, geleceğinden emindin. Bir sokak dolusunca insan gördüm, gözüm her hayaline daldığında. Baktım içlerine; Levla, sen yine yoksun. Penceremdeki kuşlar şahit, baktım. Her dem sustuğumda umudumu yenileyen tıkırtılar işittim. Koştum, baktım. Levla, sen yoktun. Kapındaki kediler şahit, koştum. Bir kıta, bir okyanus vardı aramızda, yokluğunun tam orta yerinde durdum. Bekledim öyle; gelmeni sevdim, bekleyişine tutuldum. Kalbin şahit, sevdim. Herkes kendine döndü Levla, ben yoksun.

 Gün boyu dinmeyen bir rüzgâr vardı. Sabahın ilk anlarından akşamın kızıllığına dek sokaktaki her şeyi titretti durdu. Düşünmedim diyemem, bazen rüzgârdan korkuyorum. Bilmediğim bir yere savurmasından değil, oradan oraya çarpıp kırıp dökmesinden de korkmuyorum. Çiçekler adına korkuyorum. Bugün hava nefesinden serin, ellerinden sıcak. Derin bir nefes alıyorum. İçimde hiçbir şey bırakmıyorum. Düş kalıyor her şey; göğü, kenti, ellerini rüzgâra bırakıp kaçayım diyorum. Levla, yine yol boyu süren bir yalnızlığa düşecek. Sustuğunu anlamasınlar, gülümse.

Belki en uzun rüyaydı bu, yol yine uzanıyor göğüme. Koşalım mı?

Yazı bitti. 

 

Okumaya Devam Et ↬

Jurnal #18 : Sokaklarımızda Bahar

 "Kendime dönmek zorunda olduğum birtakım yollardan geri yürüdüm" demiştim burada, 15.jurnalimde. İşte o yolun sonunda kendimi bir fotoğrafa bakarken buldum. Bu kez umuttan bahsedeceğim, baharın kapı eşiğime getirip bıraktığı umuttan. Biraz soluklandığı bir yazı olsun Levla'nın, sokaklarımızda hep hüzün var olamaz. Bu kez neler yaptığımdan ve nelerle oyalandığımdan bahsedelim, biraz sohbet etmeyi özledim.

 Şimdi bir kapı çalar, biz yine umutla kalkar açarız. Birkaç hafta daha gelip geçer, bu şekilde her açışımız daha bir umuda tutundurur bizi. Bir park var demiştim, penceremden seyrettiğim; artık daha az ziyaret ediyorum. Çocuk sesleri iyi geliyor ruhuma, izin verirlerse birkaç fotoğraf çekiyorum. Bazı fotoğrafların sesleri olduğuna yemin edebilirim ama kimseyi inandıramam. Instagram hesabından görüyorsunuz belki de, bugünlerde fotoğraflara sarıldım. Zamanı durdurmanın ve saklamanın mümkün olduğuna inanmak için bir de dünyaya vizörden bakıyorum. 

 Bazı şarkılara çizimler yapıyorum. Sadece bir şarkı ile 3-4 saatlik bir iz bırakıyorum. Eskisi kadar iyi değil çizgilerim, ama bu kağıda dokunuşlar ruhumu rahatlatıyor. Bir şarkıyla günümü geçiriyorum bazen, sonra o hisleri dökmek için böyle bir yol buluyorum. Çizmek, dinlemekle bütünleşiyor. Bazı çizgileri silince izi kalıyor ya hani, bunu o notanın anılarıma dokunduğu bir yer gibi görüyorum. Çizmek güzel, yazmaktan daha iyi mi bilmiyorum ama kelimeler yerine çizgiler daha özgür sanırım. Hayatta da  kalemi nereye kadar götürdüğüne bağlı bazı şeyler, sen durdurmadıkça susmuyor sesler. Ruhu dinlendirmenin bir yoluyla diğerini böylece birbirine bağladım işte, şarkılar ve çizgiler birbirleriyle uyum içinde. 

 Çalışmalardan bahsedelim mi? Okul, iş ve araştırmalar. Az çok biliyorsun, boş durmayı hiç sevemedim. Yeni uğraşlar edinme konusunda oldukça başarılıyım. İspanyolca ile uğraşıyorum mesela, gittikçe sevmeye başladım. Gitarla aramız biraz soğudu bu aralar, dönemin bitmesini bekliyorum. Fotoğrafçılık sayesinde yine tasarım programlarıyla uğraşmaya başladım. Paslanmışız baya, bu pası sökmek gerek. Okuldan bahsetmiyorum, o zaten hep bir şekilde ilerlemesini bildi. İlgi alanlarıma göre onu da şekillendiriyorum. Rutine dönmediği müddetçe her şey yolunda, yeni bir şey de hemen ekleyebiliriz.

 Gittikçe sanata dönüyorum, sanatla da kendi içime. Okumalar azaldı, sadece şiir kitapları duruyor elimde uzun süre. Şiir yazmaktansa okumayı tercih ediyorum. Bazı şiirler buluyorum, kendime dokunan; bazıları daha çok bir liman olan. Slyvia ile uykuya dalıyorum çoğu zaman, bir gün gözümü açtığımda aynada ona bakacağım. Şiirleri hep daha bir yakın, daha bir dost canlısı bulmuşumdur. Bazı mısraları şairle yazıp üzerinde düşündüğümü hayal ediyorum. İlk kez Özdemir Asaf'tan bir şiir ezberledim bu hafta, unutmamak dileğiyle. Bu yıl bahar bana bir canlılık getiriyor, ruhum ilk kez bu kadar şiir dolu. 

 Balkonumuza ufak bir bahçe kurduk. Bir limon ağacı, birkaç çiçek saksısı ile yeşil bir alan oluşturduk. Limon çiçeğinin bu kadar güzel koktuğunu tahmin edemezdim, çok hoş bir kokusu var. Saksıların sayısı gittikçe artıyor, bugün bir saksı daha ekledim. Bir köşede yeşilliğe bakıp dinlenmek iyi geliyor. Evden çıkamadığımız günlerde yeşilliği eve getirmek iyi oldu. Şimdilik fotoğraflarını koyabileceğim kadar çiçeklenmediler, o yüzden birkaç hafta sonra burası oldukça renklenecek diyebilirim.

 Bir gün neşeli, bir gün kasvetli yapım bu yazıya da yansıyor. Bahar bu kez sokaklarımızda Levla, istesek de gülmeden edemiyoruz. Birkaç söz dilimizde pelesenk olmuş ama biz yine güleceğiz. Sizlerle de bu sokaklarda çokça karşılacağız. 

Şimdilik bu yazı da bitsin.

 

 

 Bir ufak not: Fotoğraflar için instagrama tık buradan
Jurnal #15 için bir tık buradan

Okumaya Devam Et ↬

Jurnal #17 : Bir Kaos

  Merhaba, kasvetli bir günden iç karartan bir yazıyla geldim. Ortalığın dağınıklığı için kusura bakma, kırılıp dökülecek daha çok cam(n)ımız var.

 Uzun bir vakit geçti. Yazmaktan kaçtım, kendimden kaçtım.Öyle ki kaçmak yaptığım tek eylem, susmak ise ezbere bildiğim tek edim oldu. İçimdeki kaosu yazıyla dökerdim ki toplanma imkanı bulunsun, şimdi o kaosu oturup seyre duruyorum. Bir duvarı andıran hislerim ile yazıyorum, sözcükler birkaç neşe kırıntısına tutunmak istiyor ama şimdi dağlarımızın ardından bir yel esiyor.

 Birkaç gün önce, belki birkaçtan biraz fazla, bir deftere "Nereye gittiği belli olmayan onlarca yolun başındayım" yazmışım. Onlarca yolun başlarının ürkütücülüğünü belirterek altını çizmiştim. Onlarca yoldan birini seçemiyordum. Bu kararsızlığı ve duygusallığı zirvede yaşayan biri olarak mantıksal bir şeyler serpiştiremeyişlerimden dolayıdır. Mantığımı kullanmayı düşünmüyorum çünkü mantıksal şeyler bazı hayatsal faaliyetlere müdahale ettiğinden beri insanlar gözyaşlarını yok saymaya; duyguyu ve duygunun getirebileceği her şeyi umursamamaya başladı. Bir süredir buna kafamı yoruyordum. Mantıksallığa karşı büyük bir anarşi geliştiren beynim bütün bunları yaşarken mantığını kullanıyordu oysa! İçimdeki beni çoğu zaman anlamayan iktidara öfkeliydim, sen öfkelenmediniz mi Levla?

 Doğru ya, sen onu dinlemeyi bırakalı uzun zaman oldu. Uzun zamanın birinde kaldı susturduklarımız. Öfkem bu kadar olmadı,olmamalıydı Levla. Susturmayı düşünemedim. Aslında çoğu şeyin kararını sonraları düşünürüm. Aldığım kararlar yığılır, yığılan kararları düşünmeyişimden dolayı ben de yığılırım. Mantığımı kullanmadığım zamanlara nefretim ve mantığını kullanabilenlere. Bunu da az önce fark ettim, biri beni uyardı.

 Karanlıkta kalan bir şeyler var. Karanlıklara ışıklandırmak hiçbirimizin aklına gelmiyor. Kendi şehirlerimde boğuluyorum, kendi şehirlerimi onların aydınlatması isteyen ruhumu boğuyorum.

  Çıkarımlar yapamıyorum, çıkarımlar boğuk, çıkarımlar kesilmiyor, şiirlerim susmuyor. Yakıyor, yıkıyor. Aleve tutuyorum bedenimi, alevler ruhumu yıkıyor. Kendimi kendim hariç her yerde aradım, nerede kaybolduğumu bilmiyorum. Kendimde kaybolmuş olmaktan korkuyorum. Onlar hala göremiyor kaybolduğumu, öylece izliyor. Ben de öylece kahkaha atıyorum, içimdeki boşluğa doğru. İçimdeki boşluklar ruhumdan şikayetçi. Her gün ruhumu susturuyorum, her gün şarkıların seslerini biraz daha yükseltiyorum. Şarkılar ruhumu çevrelerken gerçekleri görmezden geliyorum. 

 Yazmadım, kızıyorum kendime ama bilmiyorum böyle içimde fırtınalar kopuyor ve ben yine sessizim. Suskunluk üzerime yapışmış, çıkmıyor. Dinledim defalarca, bilmiyorum kaçıncı kere ama bak yine dinliyorum. Eskimiş, bir kenara koyulmuş hislerimi şaha kaldırıyor bu ezgi. Yazmak, uzun bir zamandan sonra bu kadar kolay olmamıştı. Dolmuşum da yağacak yer arıyormuşum gibi. Bir hasret var içimde, anonim demiştik ya hani, bu kez kime olduğunu bilmediğim, neye olduğunu çözemediğim bir hasret taşıyorum. Ben yine çok konuşuyorum kendimle, hislerim soğuk bir duvarı andırıyor, ağlayamıyorum. 

 Bana aldığı çiçek, kokusunu getiriyor hatrıma, bana o söz verdiği mozaik pastayı hiç yapamamıştı. Bu şehir bana hiç yaramıyor, bize burası sadece yara. Acıları seviyorum, onları büyütüyorum. Deniz'in kokusu mu şu aldığım, sahi kaç yıl eskidi? Böyle yarım yamalak omuyor, hatırlama işte.

 Aylardır elime, okumak için, bir kitap almadığımdan sanırım, aynı lafların gevişini getirip duruyorum. Kendimin bir fotoğrafına dönüştüm. İçli içli kusuyorum. Böyle olması hoşuma gitmiyor. Yürüyemeyecek durumda mısın? Belki de sen öyle sanıyorsundur. Bunu biraz yürümeden ve biraz vazgeçmeden asla anlayamazsın Levla.

 Aylar sonra fotoğraf makinesini aldım elime, cadde cadde geziyorum. İnsanları seyrettikçe kendimden uzaklaşıyorum. Seneleri birkaç alın çizgisinde görüyorum, gözlerin altındaki torbalara doldurulmuş acılar ise ilk dikkat çeken. Doğaya kaçmak da çözüm değilmiş gibi hissediyorum, kaçmak artık bir çözüm değil Levla. 

 Geride bırakmak bana göre değil. Daha çok karla kaplı bir dağın tepesinden yuvarlanan ve gitgide büyümeye devam eden bir kar topu gibi, birikerek büyüyen ve bir yerlere çarpıp da parçalara ayrıldığında olabildiğince uzaklara dağılabilen... İşte bu bana göre. Kendimi, kendimden uzak tutmanın tek yolu bu. Üstelik kendimi tanıyamadığım zamanlar, kendimden emin olduğum zamanlardan çok daha fazla ve bu daha iyi. Böylelikle o zaman öylesine yaşıyormuş gibi dursam da, aslında birden fazla hayatım olmuş gibi düşünebiliyorum. Birden fazla hayatım olmuş ve bunları biriktirmişim. Aklımda tutmaya gerek duymadan biriktirmişim ve hepsini, bilincimin derinliklerinde bir odaya kilitleyerek savrulmaya devam etmişim. Ne güzel! Oysa inkâr etmek istiyordum. Karşı karşıya gelmek, hayret etmek, tiksinerek bakmak, sevgi duymak istiyordum. Tüm anılarımın karşısında üstü başı yırtılmış, saçları dağılmış, yüzü kir tutmuş, bilekleri pasla karışık kan izleriyle doluymuş gibi durmak ve söylenmek tüm anılarıma... Hiçbiri benim gibi durmayan anılarımla dövüşmek, sakladığım kimliğimi sonunda böyle açığa çıkartmak istiyordum. Onu o an sevip kabul edeceğimden değil, korkumu yenmek için. 

 Şimdi yeniden düşündüm de, geride bıraktığım bir şey var Levla. Kendimi ve aklımdakileri alıp başka yerlere sürüklenmeye başladığımda, geriye kalan...

 Bu kez giderken afilli cümleler kuramadım ama bu yazıya bir bitiş lazım. Biliyorsunuz, buralarda yine görüşeceğiz.

Bu yazı da bitti.

 

Okumaya Devam Et ↬