Yazılarım E-postana gelsin.

Yaz E-Postanı!

1 Ocak 2017 Pazar

Oyuncağımı Benden Almayın!

Özlem Ekici

   Toprağını kaybetmiş bir dünya, yeşilliği solup gitmiş bir orman, yıldızları sönmüş bir gökyüzü... Tüm bunların bir farkı var mıydı oyuncağını kaybetmiş bir çocuktan?
Ve 'mutluyum' dedim geceye.
'Ben mutluyum. Bu sefer mutluluğumu benden alamazsın.'
Oysa karanlığın varlığı bile yeterliydi beni almak için. Hayallerimin bekçileri, karanlığın bir üfleyişiyle uçuvermişlerdi benden uzağa. Çünkü anlamsızdım. Çünkü gülümsemelerim bile anlamsızdı. Tüm mutluluğum plastik birer oyuncak gibiydi ufak bir çocuğun ellerinde. Ve ben o ufak çocuktum işte. Dokunulmaktan bile ürken, her gülümseyişi nedensiz kılabilen, ağlayan, içten içe haykıran ufak bir çocuk.

     Korkuyordu bu çocuk. Ölümden değil de yaşamın ta kendisinden korkuyordu. Sahip olamadıklarına asla sahip olamayacağından değil, sahip olduklarını kaybedebileceğinden korkuyordu. Ve dışından aptalca bir gülümseme takınırken içinden somurtuyordu sonsuzluğa. Tıpkı zaaflarından sıyrılmayı başaramamış bir oyuncu gibi boynu bükük iniyordu sahneden aşağı. Hayallerini kaybediyordu bu çocuk. İçten içe umudu yok olurken ağlıyordu. Oysa kimse duymuyordu onu. Çünkü herkes o sahte gülümseyişe kanıyordu. Çünkü herkes gözlerini kapıyordu gerçeğe. Çünkü kimse görmek istemiyordu gözlerindeki o bakışı, o anlamsızlığı...

     Toprağını kaybetmiş bir dünya, yeşilliği solup gitmiş bir orman, yıldızları sönmüş bir gökyüzü... Tüm bunların bir farkı var mıydı oyuncağını kaybetmiş bir çocuktan? Hayır, hiç sanmıyorum. Gerçek oyuncağın yerini alamaz asla sahte, plastik bir oyuncak... Bir gülümseyiş asla saklayamaz gözyaşlarını. Ama yine de görmek istemeyenler göremez; sahtekarı ayıramaz gerçeğinden. Ve bilmek istemeyenler duyamazlar asla gerçeği.

     Ne yazık ki bilmek istemeyenler çevrelemiş bu çocuğu. Ne yazık ki sağır ve dilsiz olduğunu fark edemeyenler manipule etmiş onu. Ve çocuk en sonunda anlamış, gerçeği bilmiş, gerçeği duymuş. Ve çocuk anlamış kimsenin onu dinlemeyeceğini. Ve dinleyen olmadıkça asla kurtarılamayacağını fark etmiş. Gözlerini kapatmış hayata. Geride bir damla gözyaşıyla... Kulaklarını tıkamış insana... Ardında kesik bir çığlıkla...

     'Hoşçakal gece' demiş yalnızca.
     Hoşçakal bilemeyenlerin dünyası!
     Elveda sana!
     Elveda çığlıklarımın sonsuz yankısı!!


Ufacık Bir Not: Bizi Facebook üzerinden takip edebilirsiniz...


Özlem Ekici / LEVLA LAVİN

Levla da benim, Özlem de ama buralarda çoğunlukla Levla'nın izini sürüyoruz.

28 comments:

  1. Sahte gülüşlerin istilası altında güzel tebessümleri ıskalayarak yaşıyoruz hayatı.
    Kaleminize sağlık. :)

    YanıtlaSil
  2. Seni okurken büyülenmiş gibi olmaya başladım artık Özlem kızım. Okunursun ancak, yorum belli ki yetmeyecek. Senin gibi sıra dışı bir yetenek ve üstelik gerçekler var yazılarında hep. Bazen acıtıyor ama ben bu acıyı seviyorum. Aklına, düşüncene ve kalemine sağlık güzel kızım. Sevgiler sana :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim Ece abla, senin güzel yorumların beni hep mutlu ediyor. Teşekkür ederim her şey için. Kucak dolusu sevgilerle :)

      Sil
  3. Yeniden paylaşmışsın, yeniden okudum bugünkü halet-i ruhiyemle. Sana bir şiir bırakıyorum canım. Sevgimle.

    Bir çocuk, yaşam hakkı gasp edilmiş, büzülmüş bir köşeye
    Neden gülmek zorunda olduğunu anlamayanlara karışıp
    Gülme oyunundan sıkılmış
    Sıkça ağlıyor, çığlık atıyor, büyümüşlerin düşünemediği bir sessizlikte
    Onların hiç anlayamadıkları kadar farkında her şeyin
    Tepkisi hıçkırıkları sadece…
    Dünya bu mu, bu mu hepsi, ben bu şartlarda büyüyemem ki
    İrice olsa da bedenim
    İçimdeki çocukta saklanırım
    Anlamalar mutsuz yollara çıkıyor hep
    Bir bulup, kaybetmelerdi tüm yaşam
    Aramalarım çıkmaz sokaklarda sonlanır
    Korkuyorum, anlayamazsınız ki
    Gidemem de ama kalmak işkence sanki…

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ece ablam, geç oldu ama çok sevindim seni gördüğüme. şiir öyle yakışıyor bu yazıya, teşekkür ederim ablacım, kucak dolusu sevgiler sana.

      Sil
  4. Blogunuzun başarılı olmasını dilerim. Benim blogumu da zaman zaman ziyaret etmek ve yorum yapmak suretiyle desteklerseniz sevinirim.

    YanıtlaSil
  5. Sitenizi yeni fark ettim blog yazı Paylaşımları grubu ile ve takibe aldım... Insana davet sitesine de beklerim ... Selam ve Dua ile ...

    YanıtlaSil
  6. Çok güzel bir hikaye tebrik ederim

    YanıtlaSil
  7. Gerçekten çok güzel bir yazı olmuş, okurken insanın içinden birşeyler kopuyor, yüreği burkuluyor.

    Bu tip yazılarınızın devamının gelmesi dileğiyle..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim, uzun zaman önce yazdım bu yazıyı. İlk göz ağrılarımdandır, o dönem gündemimizde olan bir olaya ithafen yığıp dökmüştüm içimi böyle. İçinize dokunabilmek beni gülümsetti. :)

      Sil
  8. Ah hayallerini kaybetmesin hiçbir çocuk...
    Çok güzeldi yürekten cümlelere dönüşenler.Kalemine sağlık...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim, yıllar sonra böyle anlamlı bir günde tekrar benzer olaylar içindeyken okudum satırlarımı.

      Sil
  9. Çok güzel bir yazı olmuş emeğinize sağlık evet hiçbir çocuk gülümsemesini hayallerini kaybetmemeli kitap yazmayı düşündünüzmü

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Çok teşekkür ederim. İlerisi için var öyle bir fikrim ancak şimdilik blog ve dergilerle sesimi duyurmaya devam ediyorum. :)

      Sil
  10. Yalnız ve müsait olduğum için yazını ağır ağır sesli olarak okudum.
    Okurken duygulandım ve senin yazarken hissettiklerini ben de okurken hissettim.

    Kalemine sağlık.

    YanıtlaSil
  11. Etkilendim doğrusu güzel bir yazıydı teşekkürler. :)

    YanıtlaSil
  12. Güzel bir öyküydü mutlu yıllar Özlem Hanım

    YanıtlaSil

**Yorumlar sayesinde görüşüyoruz, yorum yazmadan geçmeyin.
**Lütfen yorum kısmında link vermeyin, link içeren yorumlar yayınlanmıyor.
**Yazının konusu dışında sormak veya iletmek istediğiniz bir şey varsa İletişim formunu kullanın.
Sevgiler.

Özlem Ekici, Personal Blogger Templates | Blog aa

Levla'nın Not Defteri - Kişisel Blog | Bütün Hakları Saklıdır | Copyright © | 2016 - 2023